امروزه دیگر مشارکت در توسعه منطقه ای از نقشهای اصلی دانشگاه شده است. فرایند ها و الگوهای تولید دانش و تعامل دانشگاه با جامعه در عصر روشنگری و آنچه که در ظهور دانشگاهها برای آن متصور شده بود دچار تغییر اساسی شد. علم و دانش در دسترس همگان قرار گرفته به نحوی که کنش گران اجتماعی به نحو فزاینده ای دانش و محصولات آن را طلب می کنند. سیاست تولید علم و دانش به سمت سیاست تقاضای علم و دانش تغییر یافته است. بدین منظور سئوالی که این نوشتار تلاش دارد بدان پاسخ دهد این است که دانشگاه چه ارتباطی با توسعه منطقه ای دارد؟ و دانشگاهها در تعامل با توسعه منطقه ای با چالشهایی روبرو هستند؟ اساسا الگوهای دانشگاههای مدرن و مشارکتی می توانند با توسعه منطقه ای مرتبط شوند. نمی توان از دانشگاه سنتی انتظار درگیری در توسعه منطقه ای را داشت. اگر بخواهیم که دانشگاهها با نیازهای جامعه و منطقه مرتبط شود باید در الگو و مدل های دانشگاهی و مفروضات بنیادین نظام های آموزش عالی تغییر ایجاد کرد. از یک سوی هم باید تغییراتی در پارادایم ماموریت های آموزش عالی صورت داد و از سوی دیگر، اقدامی جهت تحول در جامعه و سازمانها صورت پذیرد تا نیاز های خود به دانشگاه ارائه دهند. با توجه به رشد بی رویه و برنامه ریزی نشده دانشگاهها و موسسات آموزش عالی در استان مازندران و در کنار آن بی توجهی به منطق بازار و نیازهای منطقه ای نه تنها به توسعه منطقه کمکی نخواهد کرد بلکه ممکن است جامعه را با بحران هایی نیز مواجه سازد. دانشگاههای مازندران به دلیل عدم درک و فهم متقابل، عدم نهادینه شدن کانالهای مشارکت، سرمایه و منابع مالی اندک، سیاست های تمرکز گرایانه ظرفیت همکاری و مهارتها و سیاست زدگی با چالشهایی جدی در توسعه منطقه ای روبرو هستند. تنها راه برون رفت از چنین وضعیتی این است که دانشگاههای منطقه و سیاستگذاران و مسئولین منطقه ای به درک و فهم مشترکی در خصوص تعامل با دانشگاهها برسند و با غلبه بر چالشها و موانع، گامی مهم در ارتقا نقش دانشگاه و علم در توسعه منطقه ای بردارند.
