محققان ورزشی همواره درصدد یافتن راه هایی جهت بهبود یادگیری و ارتقاء عملکرد در ورزش هستند و در این سال ها توانستند متغیرهای تمرینی متعدد تأثیرگذار بر مهارت های حرکتی را شناسایی نمایند. یکی از متغیرهای تأثیرگذار، نحوه به کارگیری توجه و تمرکز آن بر مهارت حرکتی می باشد. یافته های پژوهشی نشان می دهد که حتی تغییرات بسیار جزئی در نحوه هدایت تمرکز می تواند اثرات چشمگیری بر عملکرد حرکتی افراد داشته باشد. در حقیقت، شواهد تجربی نشان می دهد جایی که ما توجه خود را در حین اجرای مهارت های حرکتی متمرکز می کنیم، می تواند بر نحوه اجرا و حتی یادگیری آن مهارت حرکتی تأثیرگذار باشد. از دیگر مؤلفه های ادراکی- شناختی که در رسیدن به اوج عملکرد تأثیرگذار می باشد، چشم آرام است. پژوهش ها نشان داده که هم دستورالعمل توجه بیرونی و هم چشم آرام با سطح بالایی از عملکرد و خبرگی ارتباط دارند. علت سطح بالای عملکرد و خبرگی در دستورالعمل توجه بیرونی می تواند به واسطه این باشد که سیستم کنترل حرکتی خودکار در آن دخیل می باشد. مرور ادبیات تحقیقی در مورد انواع دستورالعمل های توجهی نشان می دهد که گروهی از تحقیقات بر مزایای توجه بیرونی نسبت به توجه درونی در افراد مبتدی و ماهر تأکید دارند و گروهی دیگر سودمندی توجه درونی در افراد مبتدی را نشان داده اند و در مقابل، گروه دیگری از تحقیقات، بر مزایای توجه مربوط به تکلیف صرف نظر از درونی و یا بیرونی بودن آن ها در افراد مبتدی و همچنین مزایای توجه نامربوط در افراد ماهر تأکید دارند یافته های موجود، دست یابی به یک رویکرد واحد در خصوص نوع توجه بر روی عملکرد را دچار مشکل ساخته است. از سوی دیگر، هر چند بدنه گسترده ای از تحقیقات، بر مزایای دستورالعمل توجه بیرونی تأکید داشته اند، اما به دلیل عدم بررسی دقیق مکانیسم های زیربنایی این مزیت و تنها توجیه تاثیرات مثبت توجه بیرونی با استفاده از فرضیاتی مانند فرضیه عمل محدود شده، فرضیه کدگذاری مشترک پرینز و ... و در نظر نگرفتن نقش احتمالی و تعدیل کننده اطلاعات بینایی بر مزایای توجه بیرونی، داشتن نگاهی عمیق تر بر مکانیسم های درگیر در تأثیرگذاری دستورالعمل توجه بیرونی به وسیله بررسی اطلاعات بینایی ضروری به نظر می رسد. اجرای مطلوب از ضروریات انجام تکالیف حرکتی است. در این راستا محققان برای کشف اجرای مطلوب و نیازمندی های آن به بررسی سیستم
