مشخصات پژوهش

عنوان	تأثیر یک جلسه فعالیت استقامتی واماندهساز بر برخی شاخصهای انعقادی موشهای صحرایی نر نابالغ و بالغ
نوع پژوهش	مقاله چاپ شده
کلیدواژه‌ها	فعالیت استقامتی واماندهساز، شاخص انعقادی، بیماریهای قلبی- عروقی، بالغ، نابالغ
چکیده	زمینه: هر چند حوادث ناشی از ترومبوز در کودکان و نابالغین کمتر از بزرگسالان است اما شیوع آن در دوران نوجوانی افزایش مییابد. هدف این پژوهش مقایسه برخی فاکتورهای انعقادی مرتبط با بیماریهای قلبی و عروقی بعد یک جلسه فعالیت استقامتی واماندهساز در موشهای صحرایی نر نابالغ با بالغ بود. مواد و روشها: تعداد 27 سر موش نر نابالغ نژاد ویستار با میانگین وزنی 97±5 گرم و 27 سر موش نر بالغ با میانگین وزنی 241±5 گرم پس از دو هفته آشنایی با محیط و نوارگردان به یک گروه کنترل و دو گروه فعال که بلافاصله و 24 ساعت بعد از آنان خونگیری بهعمل آمد، تقسیم شدند. فعالیت استقامتی واماندهساز شامل فعالیت روی دستگاه نوارگردان تا واماندگی بود. برای اندازهگیری فیبرینوژن بهروش clauss و برای اندازهگیری APTT و PT از روشهای انعقادی استفاده گردید. همچنین برای اطمینان از حصول نشانههای بلوغ در آزمودنیها هورمون تستوسترون با استفاده از روش الایزا مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل یافتهها با استفاده از آزمون t مستقل، آنالیز واریانس یکطرفه و توکی در سطح (0/05≥p (انجام شد. یافتهها: فیبرینوژن دو گروه موشهای بالغ و نابالغ از مرحله قبل تا بلافاصله بعد از فعالیت کاهش معنادار (0/047=P و0/004=P (و در 24 ساعت پس از فعالیت تنها در گروه موشهای بالغ افزایش معنادار داشت (0/001=P(. APTT نیز در آزمودنیهای بالغ و نابالغ از مرحله قبل تا 24 ساعت بعد از فعالیت کاهش معنادار داشت. نتیجهگیری: با توجه به افزایش فیبرینوژن و کاهشAPTT در 24 ساعت پس از فعالیت استقامتی واماندهساز در موشهای بالغ و نابالغ بهنظر میرسد انجام فعالیتها در کودکان و بزرگسالان غیرفعال باید با ملاحظات ویژهای همراه باشد.
پژوهشگران	اکبر حاجی زاده مقدم (نفر سوم)، شادمهر میردار (نفر اول)، مجید نجابت (نفر دوم)