زمینه و هدف: اغلب نظام های حقوقی، در ارائه تبیین هوش مصنوعی، تردید دارند. پژوهش درخواستی کمیته TURI اتحادیه اروپا، هوش مصنوعی را در واقع، یک مفهوم مبهم میداند که مجموعه ای از برنامه های کاربردی ناهمگن، گسترده و در حال تکامل را پوشش میدهد. در کشور ایران، چه بسا در آیندهای نزدیک، به کارگیری هوش مصنوعی در این جنبه، برای محققان و پژوهشگران دغدغه آفرین باشد. ازاینرو، پژوهش حاضر، مشروعیت به کارگیری هوش مصنوعی در امور قضایی را مورد مطالعه قرار میدهد. مواد و روش ها: این تحقیق از نوع نظری و به روش توصیفی-تحلیلی صورت گرفته است. ملاحظات اخلاقی: در تحقیق حاضر، اصل امانتداری، صداقت، بی طرفی و اصالت متون رعایت شده است. یافته ها: پاسخ به مشروعیت هوش مصنوعی در امور قضایی، در گرو تبیین ادلۀ قضاوت، شرایط قاضی و دیگر فروعات در متون فقهی است. نتیجه گیری: مستند به ادله، قضاوت هوش مصنوعی نمیتواند مشروعیت داشته باشد؛ در نهایت اینکه هوش مصنوعی، به دلیل برخورداری از قدرت حافظه، دریافت و پردازش اطلاعات و عدم خطای بینایی، صرفاً میتواند به صورت یک ابزار برای قاضی مورد استفاده قرار گیرد.
