دیوید جونز شاعر-نقاش مدرن بریتانیایی، از عناصر طبیعت به ویژه موضوع درخت در زبان کلامی و بصری خود بهره برده است؛ از ای نرو پژوهش حاضر با گزینشی هد فمند و با تمرکز بر تصویر درخت در تابل وهای نقاشی و اشعار «این پرانتز و آناتماتا » جونز، به مطالعۀ تطبیقی و بینارشت های این تصاویر بر مبنای نظریۀ آیکونولوژی پانوفسکی پرداخته است؛ نتیجۀ پژوهش نشان می دهد، جونز به عنوان یک مدرنیست «ضد مدرن »، عصر مدرن را عاملی مضر برای افول اجتماعی و فرهنگی م یداند و به نقد آن می پردازد، او با پیوند دادن مصائب مسیح با مصائب انسان مدرن، انحطاط فرهنگی مدرن و امکان تجدید معنوی را یادآور م یشود. او با بهره گیری از تکنیک های متنوع نقاشی و شعر مدرن، با رویکردی مشابه به آیکون درخت در تصاویر نقاشی و شعری پرداخته است و در این تصاویر درخت با توجه به کیفیت وجودی آن، با تمام گذشتۀ پربار اسطوره ای، تاریخی و مذهبی خود ظاهر میشود و ارزش نمادین م ییابد و در برجست هترین شکل نمادین، درخت به صلیب و صلیب به بدن رنجور مسیح قلب م یگردد و این بدن مجروح درخت، شالودۀ نشانه شناسی آیکونیک جونز را ایجاد می کند.
