الهه طالبی گرکانی

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین هوازی بر غلظت پلاسمایی واسپین و شاخص مقاومت انسولینی در زنان غیرفعال دارای اضافه وزن بود. روش پژوهش: بیست و شش زن غیرفعال دارای اضافه وزن (سن 6/12±1/43 سال، وزن 0/10±4/73 کیلوگرم، شاخص توده­ی بدن 2/3±1/29 کیلوگرم بر مترمربع) به طور داوطلبانه در برنامۀ 8 هفته­ای تمرین هوازی شامل دویدن با شدت 40 تا 80 درصد ضربان قلب ذخیره و به مدت 25 تا 45 دقیقه شرکت کردند. شاخص­های پیکر سنجی، سوخت وساز و غلظت پلاسمایی واسپین پیش و پس از برنامه تمرینی اندازه­گیری شد. به منظور مقایسۀ تغییرات در متغیرها بر اساس تغییرات ترکیب بدنی، آزمودنی­ها به دو گروه پاسخ دهنده (با کاهش بیش از 1 درصد چربی بدن) و غیر پاسخ دهنده (بدون تغییر یا کاهش کم­تر از 1 درصد چربی بدن) تقسیم شدند. یافته­ ها: پس از 8 هفته تمرین هوازی تغییر معنی­داری در غلظت پلاسمایی واسپین مشاهده نشد. با این وجود افزایش معنی­دار غلظت پلاسمایی واسپین (0/05≥P) در گروه پاسخ دهنده همراه با کاهش معنی­دار وزن و درصد چربی بدن مشاهده شد (0/05≥P)، اما چنین تغییری در گروه غیر پاسخ دهنده مشاهده نشد. ارتباط معنی­دار بین تغییرات غلظت پلاسمایی واسپین و تغییرات سطوح پلاسمایی انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت انسولینی (HOMA-IR) تنها در گروه غیر پاسخ دهنده مشاهده شد (0/05≥P). نتیجه­ گیری: این پژوهش نشان می­دهد کاهش درصد چربی بدنی ناشی از تمرین هوازی می­تواند عامل مؤثری در افزایش سطوح پلاسمایی واسپین در زنان غیرفعال دارای اضافه وزن باشد.