مقدمه: هورمون پپتیدی ابستاتین مانند هورمون گرلین از ژن پری پروگرلین مشتق می‌شود. این پپتید اطلاعات وضعیت تغذیه‌ای و ذخیره‌ی انرژی بدن را به سیستم عصبی مرکزی انتقال می‌دهد. در افراد چاق سطح این پپتید در گردش خون تغییر می‌کند. گرلین به طور عمده از راه گیرنده‌ی هورمون محرکه‌ی هورمون رشد عمل می‌کند و یک پپتید اشتهاآور و تنظیم‌کننده‌ی طولانی‌مدت انرژی می‌باشد که به‌واسطه‌ی اثرات ضد اشتهایی و اتصال به گیرنده‌ی GPR39 معرفی شد. بررسی‌های اخیر نقش سیستم ابستاتین/ GPR39 را در تنظیم تعادل انرژی تایید نمی‌کند و ماهیت گیرنده‌ی ابستاتین هم‌چنان به عنوان یک سوال باقی‌مانده است. فعالیت ورزشی منجربه کاهش وزن و بهبود وضعیت تندرستی آزمودنی‌های چاق می‌شود، بنابراین بررسی اثرات فعالیت بدنی بر ابستاتین می‌تواند به شناخت بهتر اثر فعالیت بدنی بر تندرستی منجر شود. سطح ابستاتین در پاسخ به فعالیت حاد افزایش نمی‌یابد، بنابراین ابستاتین در افزایش هورمون رشد ناشی از فعالیت‌های ورزشی نقشی ایفا نمی‌کند. در برخی پژوهش‌ها سطح ابستاتین پلاسمایی به دنبال فعالیت‌های مقاومتی با سطح افزایش یافته‌ی هورمون رشد تغییری نکرده و در بافت‌ها نیز به دنبال انجام فعالیت‌های ورزشی طولانی مدت کاهش یافته اما در پلاسما تغییری نکرده است. این پژوهش ابتدا به معرفی ابستاتین پرداخته، سپس ارتباط آن را با تغییرات متابولیکی و هورمونی موثر بر تعادل انرژی، مورد بررسی قرار داده و در نهایت اثرات حاد و مزمن فعالیت‌های ورزشی بر سطح پلاسمایی و بافتی ابستاتین و سازوکارهای احتمالی درگیر را بررسی نموده است.
