منصور اسلامی

هدف: هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر 12 جلسه تمرین پرتاب دارت با دست غیر برتر بر درصد انتقال دقت پرتاب دارت و تغییرپذیری و هماهنگی حرکتی آرنج‌_ مچ دست برتر بود. روش پژوهش: در یک طرح نیمه تجربی، 24 دانشجوی دختر بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در هر یک از گروه تجربی یا کنترل، تحت ارزیابی پیش و پس‌آزمون با دستگاه IMU Noraxon قرار گرفتند. گروه تجربی 12 جلسه آموزشی که شامل 5 دست کوشش 10 تایی تمرین با دست غیر برتر بود را انجام دادند، درحالی‌که گروه کنترل تمرین نداشتند. از آمار استنباطی روش آماری آنالیز واریانس با اندازه‌های تکراری دو عاملی برای بررسی فرضیه‌های تحقیق در سطح معنی‌داری 05/0 P=استفاده شد. داده‌ها در نرم‌افزار اس پی اس اس با نسخه 27 مورد بررسی قرار گرفتند. داده‌های بیومکانیکی نیز به‌کمک مدل برنامه‌نویسی SPM در محیط متلب با آزمون تی تست بررسی شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد جلسات تمرین، درصد انتقال دقت پرتاب دارت را افزایش داده است، به‌طوری‌که خطای شعاعی در گروه تجربی کاهش معنی‌دار 27 درصدی داشت (002/0P=). همچنین تغییرپذیری حرکتی آرنج‌_ مچ گروه تجربی در بازه 20 الی 50 درصدی حرکت، بعد از تمرین کاهش معنی‌داری را نشان داد (05/0 P <). اما هماهنگی حرکتی آرنج‌_ مچ در گروه تجربی پس از جلسات تمرین تفاوت معنی‌داری نداشت (05/0 P>). نتیجه‌گیری: بر اساس اصل انتقال نتایج تحقیق ما، انتقال از اندام غیر برتر به اندام برتر را تایید نموده‌است، به‌طوری‌که 12 جلسه تمرین با اندام غیر برتر توانست دقت پرتاب دارت را در دست برتر افزایش دهد؛ این افزایش دقت همراه با کاهش در میزان تغییرپذیری حرکتی آرنج _ مچ دست برتر آزمودنی‌ها در بازه 20 الی 50 درصدی سیکل حرکتی بود؛ بنابراین به مربیان و تراپیست‌ها توصیه می‌گردد در صورت آسیب اندام برتر با تمرین اندام غیر برتر از افت عملکرد افراد جلوگیری کنند.