طنز، مؤثّرترین تمهید انتقادی در متون نظم و نثر است. برخی از هنرمندان ادبی برای بیان کاستی های گفتاری، رفتاری یا پنداریِ فرد یا جامعهو اصلاح آن ها، از این نوع ادبیبهره می گیرندو داروی تلخ پند را در حلوای شیرین خندهمی گنجانند تا مخاطب با رغبت و میل آن را بشنود. اکبر اکسیر، شاعر معاصری است که با بهره مندی از شگردهایی با زبانی ساده، ملایمو کلام هنری،شعر خود را با طنز عجین کرده است تا ناراستی های موجود در فرد و جامعه را یادآوری کند؛ به این امید که اصلاحی صورت پذیرد. این پژوهش بر آن است تا شگرد های ایجاد طنزرا در اشعار این شاعر بررسی کند و برای هر شگرد، نمونه هاییبیاورد و آن ها را تحلیل نماید. یافته های پژوهش نشانمی دهد که اکسیر در کتاب های بفرمایید بنشینید صندلی عزیز، زنبور های عسل دیابت گرفته اند، پسته لال، سکوتِ دندان شکن است، ملخ های حاصل خیز، مالاریا و ما کو تا اونا شیم، از شیوه هایی همچون بزرگ نمایی، کوچک نمایی، عدم تناسب و مقایسه، بازی های زبانی- بیانی، غافلگیری، ترکیب های وارونه استفاده کرده است. مقایسۀ شگردها، بیانگر آن است که بازی های زبانی- بیانی و عدم تناسب/ مقایسه، بیشترین کاربرد را دارند.
