سابقه و هدف پژوهش: تعیین میزان شباهت دویدن با کفش مینیمال و پابرهنه در دو دههی اخیر بسیار مورد توجه بوده است. هدف پژوهش حاضر تعیین میزان شباهت دویدن پابرهنه و با کفش مینیمال بوسیلهی گروهبندی آزمودنیها با استفاده از انرژی مکانیکی و روش آماری PCA بود. مواد و روشها: 99 نفر از دانشجویان تربیت بدنی )47 مرد و 52 زن( در سه حالت دویدن پابرهنه، کفش پنجانگشتی )کفش مینیمال( و دویدن با کفش ورزشی رایج و با دو سرعت 3 و 5 متر بر ثانیه دویدند. انرژی مکانیکی لگن، ران، ساق و پای راست آزمودنیها در مرحلهی استقرار دویدن محاسبه شد. مولفههای اصلی حاصل از PCA که 95% پراکندگی دادهها را تشکیل میدادند، به عنوان درونداد روش تشخیصی برای گروهبندی استفاده شدند. صحت گروهبندی با استفاده از روش اعتبارسنجی متقابل تعیین شد. یافتهها: نتایج این پژوهش نشان داد که صحت مدل تشخیصی در تمایز بین دویدن پابرهنه و کفش نایک 81/8% بود. صحت آزمون تشخیصی برای دو شرایط "پابرهنه-کفش پنجانگشتی" و "کفش نایک-کفش پنجانگشتی" به ترتیب 46% و 70/7 % بود. بحث و نتیجهگیری: استفاده از روشآماری PCA و تکنیکهای گروهبندی میتواند به خوبی برای تعیین شباهتها و تفاوتهای حالتهای مختلف گامبرداری مورد استفاده قرار گیرد. همچنین دویدن با کفش مینیمال میتواند دویدن پابرهنه را تقلید نماید.
