|
چکیده
|
با کاهش نسبی فشار استبداد و اختناق از سوی حکومت پهلوی در آغاز دهه 1340 ش، حیات سیاسی ایران بعد از تقریبا یک دهه سکون، رونقی دوباره گرفت که یکی از نمودهای مهم آن، تکاپوی قابل توجه جریان های مخالفِ حکومت پهلوی، به استثناء جریان کمونیست وچپ گرا، بود. در این میان، یکی از گروه هایی که به طور جدّی با رویکردی انتقادی وارد عرصه سیاست ایران گردید، و به مخالفت با رژیم سلطنتی پهلوی پرداخت، روحانیون شیعه بودند. در پیِ حضور آنان در عرصه مبارزه سیاسی، برخی از گروه های مذهبی طرفدار آنان که متمایل به فعالیت در این عرصه بودند نیز وارد صحنه شده و به تکاپوی سیاسی در این زمینه ترغیب گردیدند. هیات های مؤتلفه اسلامی ، یک گروه سیاسی- مذهبی بود که در ابتدای کار، هیات های مذهبیِ مرکز و جنوب شهر تهران را در بر می گرفت. در واقع، این گروه ائتلافی از هیات های مذهبی متعدّدی بود که برخی از آن ها پیشتر یعنی قبل از ورود روحانیون به عرصه ی مبارزه سیاسی درآغاز دهه چهل، هر کدام، به یکی از احزاب سیاسیِ مهم ایران در آن برهه زمانی، گرایشاتی، البتّه نه چندان قوی، داشتند. امّا بعد از حضور روحانیون در عرصه سیاست، به خصوص امام خمینی(ره)، در خرداد1342ش با یکدیگر مؤتلف شده و به طور قاطع، شروع به فعالیت سیاسی نمودند.
|