مشخصات پژوهش

عنوان	مدیریت منابع آب و چرای مفید در استقرارگزینی قشلاقی طایفه ده میشی منطقه چکاب بافت کرمان
نوع پژوهش	مقاله چاپ شده
کلیدواژه‌ها	باستان مردم شناسی، الگوی استقرار، تیره وکیل آبادی، طایفه ده میشی، چکاب بافت.
چکیده	بهره­گیری از مطالعات باستان ­مردم­شناسی در تحلیل الگوی استقرار، یکی از کاربردهای این رویکرد در باستان شناسی است. مطالعه جوامع زنده و استخراج الگوهای اجتماعی و اقتصادی آنها، تفسیر یافته­های باستان شناختی را به واقعیت نزدیک­تر می­کند. پژوهش میدانی درباره تیره وکیل­آبادی طایفه ده میشی در منطقه چکاب بافت در جنوب غربی استان کرمان در همین راستا انجام شده است. وکیل­آبادی­ها تا قبل از اجرای طرح اسکان عشایر، به صورت کوچ­نشینی و گله­داری زندگی می­کردند. چگونگی رابطه استقرارگزینی این طایفه با منابع آب منطقه، چرایی فاصله­ نسبتاً زیاد استقرارها از منابع آب، چگونگی و چرایی استفاده از نتایج مطالعات مردم­شناسی و باستان ­مردم­شناسی حاضر در مطالعات الگوی استقرار، و تحلیل درباره رابطه و وابستگی مؤلفه­های فرهنگی و طبیعی در بافت­های باستان­شناختی، در شمار مهم­ترین مسائل این مقاله هستند. نگارندگان از طریق مصاحبه با افراد مسن تیره وکیل­آبادی، بررسی­های محیطی و تحلیل باستان­شناختی به این نتیجه رسیده­اند که استقرارگزینی این طایفه در قشلاق نه بر اساس نزدیکی به منابع آب، بلکه بر اساس مدیریت مسافت و زمان انجام شده است تا از این طریق بتوانند دام­ها را از چرای مفید و آب لازم برخوردار کنند و در عین حال کمترین مسافت را طی و کمترین زمان را صرف نمایند. یافته های این پژوهش نشان داد که هنوز اقوامی در برخی از مناطق فلات ایران وجود دارند که جنبه­هایی از فرهنگ آنها را می­توان با روش باستان­ مردم­شناسی مطالعه کرد و همگون­ها و الگوهای مشابهی را برای تحلیل و تفسیر داده­های باستان­شناختی در دسترس پژوهشگران و علاقمندان قرار داد.
پژوهشگران	ساسان علیرضایی (نفر دوم)، رحمت عباس نژاد سرستی (نفر اول)