هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی رشد بهره‌وری سبز بخش‌های صنعت و حملونقل ایران (به‌عنوان بخش‌های اثرگذار کشور) و همچنین بهره‌وری سبز کل کشور در دوره زمانی 1398-1380 و مقایسه آن‌ها با معیار بهره‌وری متعارف که معیار مدنظر در تصمیم-گیری‌های سیاستی چند دهه گذشته در کشور بوده‌است، می‌باشد . اگرچه در چارچوب نظریه‌های مرسوم بهره‌وری، معیارهای بهره‌وری تعدیل‌شده بر اساس ملاحظات محیط زیستی (سبز) عموما دارای نرخ‌های رشد بالاتری نسبت به معیارهای متعارف و مرسوم بهره‌وری هستند اما مطالعات دیگری نشان داده‌اند که بهره‌وری سبز همچنین می‌تواند با نرخ پایین‌تری نسبت به بهره‌وری متعارف رشد کند. نتایج حاصل از حسابداری رشد توسعه‌یافته با بهره‌گیری از روش رگرسیون‌ها به‌ظاهر نامرتبط برای محاسبه بهره‌وری سبز دو بخش صنعت و حملونقل ایران نشان می‌دهد که رشد این متغیر برای بخش صنعت 11/2 درصد و برای بخش حملونقل 8/5- درصد می‌یاشد و در مقایسه روش مرسوم مشخص شد بهره‌وری متعارف برای بخش صنعت 7/0 درصد کمتر از حد و برای بخش حملونقل 76/6 درصد بیشتر از حد محاسبه می‌شوند. ضمنا نتایج حاصل از حسابداری رشد توسعه یافته با بهره‌گیری از روش حداقل مربعات معمولی برای اقتصاد ایران نیز نشان از آن دارد متوسط رشد بهره‌وری سبز کشور طی سال‌های مورد بررسی معادل 32/7- درصد می‌باشد که در مقایسه با رشد بهره‌وری متعارف متر می‌باشد. بر اساس نتایج بدست‌آمده، توصیه سیاستی این پژوهش تبدیل اتخاذ راهبرد رشد اقتصادی با محوریت بهره‌وری سبز از یک انتخاب به یک ضرورت در راستای جلوگیری از خلق ایده‌های گمراه‌کننده از چشم‌اندازهای رشد و در نتیجه جلوگیری از انتخاب گزینه‌های نامناسب سیاستی توسط مسئولان می‌باشد.
