طرح مسئله: سرمایه اجتماعی مفهومی است که کیفیت و کمیت روابط حاکم میان افراد را مورد بحث قرار می‌دهد. روش: برای سنجش سرمایه اجتماعی، با استمداد از روش استون و هیوز (2003)، سرمایه اجتماعی را در 3 سطحِ خرد، تعمیم‌یافته و کلان، و دو نوع ساختاری و شناختی مورد بررسی قرار می‌دهیم. به این ترتیب سرمایه اجتماعی را به 6 خانه تقسیم کرده، برای هر خانه تعدادی شاخص را از دو پیمایش ملی انتخاب نموده و سپس به کمک دو روش تاکسونومی عددی و تحلیل عاملی، به رتبه‌بندیِ مراکز استان‌های کشور بر اساس شاخص‌های سرمایه اجتماعی پرداخته ایم. یافته ها: برای هر مرکز استانی طبق آمار سال 1379 به 6 درجه و رتبه دست یافتیم که مبین 6 نوع سرمایه اجتماعی در هر کدام است. سپس با محاسبه‌ی میانگین و انحراف معیار به این نتیجه رسیدیم که شهر ایلام دارای بهترین میانگین و کم‌ترین انحراف معیار در انواع شش‌گانه‌ی سرمایه اجتماعی است و تهران در پایین‌ترین موقعیتِ آن. نتایج: با توجه به تفاوتهای موجود برای تعیین هدف و سیاست هایی که در جهت افزایش سرمایه اجتماعی عمل می کنند، باید مولفه ها و شاخص های تعیین کننده سرمایه اجتماعی آن بخش یا شهر را به صورت خاص مورد مطالعه قرار دهیم.
