ولی اله دبیدی روشن

هدف پژوهش: هدف این پژوهش، مطالعه تاثیر 4 هفته بی‌تمرینی و تمرین مجدّد به دنبال 8 هفته تمربن تداومی بر برخی شاخص‌های هموستازی در موش‌های صحرایی (وزن 5±296 گرم و سن 3 ماه) بوده است. روش‌شناسی: 48 سر موش صحرایی با شرایط وزنی و سنّی مشابه انتخاب و به طور تصادفی به 2 گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. سپس هر2 گروه به نوبه خود به 3 زیر گروه سطوح پایه، مرحله بی‌تمرینی و مرحله تمرین مجدّد تقسیم شدند. پروتکل تمرینی ابتدا به مدّت 8 هفته و هفته‌ای 5 جلسه و هر جلسه با سرعت و مدّت تعیین شده اجرا شد. سپس پروتکل بی‌تمرینی برای مدّت 4 هفته و پس از آن پروتکل 4 هفته‌ای تمرین مجدّد اجرا شد. آنگاه خون‌گیری پروتکل‌های بی‌تمرینی و تمرین مجدّد در سطوح پایه به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی در 3 مرحله با شرایط مشابه انجام گرفت. فیبرینوژن، APTT و PAIـ1 به ترتیب به روش‌های Clauss و زمان لخته شدن پلاسما بر حسب ثانیه و ELISA اندازه‌گیری شدند. داده‌ها با استفاده از آزمون اندازه‌گیری‌های مکرّر و آزمون تعقیبی LSD (post hoc) و t مستقل تجزیه و تحلیل شدند (سطح معنی‌داری 05/0 pیافته‌های پژوهش: نتایج پژوهش نشان داد بی‌تمرینی باعث افزایش قابل توجّه مقادیر فیبرینوژن و کاهش غیر معنی‌دار درAPTT شد که این تغییرات در گروه کنترل مشهودتر بوده است. تمرین مجدّد 4 هفته‌ای نیز باعث کاهش قابل توجّه فیبرینوژن شد؛ در حالی که تغییر قابل توجّهی در مقادیر APTT ایجاد نکرد. از سوی دیگر 4 هفته بی‌تمریتی باعث افزایش PAIـ1 شد که این افزایش در مقایسه با گروه کنترل نیز معنی‌دار بوده است؛ امّا تمرین مجدّد باعث مهار این افزایش شده است. به علاوه مقادیر PAIـ1 در گروه تمرینی نیز کمتر از کنترل بوده است. با توجّه به این نتایج می‌توان گفت بی‌تمرینی می‌تواند بر اثرات مطلوب ناشی از تمرین بر دستگاه انعقادی تاثیر بگذارد، به علاوه تمرین مجدّد به ویژه در دستگاه انعقادی، اندکی تاثیر می‌گذارد