صدیقه لطفی

مقدمه: هستههای شهری با تراکم باالی جمعیت و بیشترین میزان سرمایههای انسانی، اقتصادی، زیرساختی و غیره بیش از هر نقطه دیگری از یک کشوور در معرض تهدیدات قرار دارند. امروزه بیشتر شهرها و جوامع سکونتگاهی در مکانهایی بنا شدهاند که در معرض وقوع انواع سوانح طبیعی و انسوان سواخت هستند. ایران همانند سایر کشورها سطح باالیی از شهرنشینی را تجربه کرده است که کالبد فیزیکی نواحی شهری را کامالً دگرگون ساخته است به طوور ی که در حال حاضر سهم جمعیت شهری بیش از 70 درصد است. در مطالعهای دیگر با عنوان "تاب آوری شهری برای مدیریت ریسک فاجعه و کاهش خطر فاجعه" که با هدف شناسایی اصول مشترک DRM و DRR در زمینه تحرک شهری است. هدف: هدف اصلی پژوهش نیز ارزیابی تابآوری شهر ساری در مقابل مخاطرات و ارائه راهکارهای کاهش آسوی پوذیری و ارتقوات تواب آوری شوهر سواری میباشد. روششناسی تحقیق: روش شناسی این تحقیق مبتنی بر رویکردهای توصیفی- تحلیلی اسوت. ابتودا بوا اسوتفاده از مطالعوات اسونادی و دیو دگاههوای متخصصان در این زمینه معیارهای مؤثر بر تابآوری کالبدی شهرها مشخص شد. دادههای خام پژوهش از بلوکهای آماری شهر ساری و نقشوه GIS ایون شهر استخراج و برای تجزیه تحلیل دادهها از مدل IHWP استفاده شده است. معیارهای مهم این تحقیق شوامل شوبکه ارتبو اطی، دسترسوی، دسترسوی بوه مراکزدرمانی، دسترسی به مراکز چند منظوره و حریم میباشد. قلمرو جغرافیایی پژوهش: ساری به عنوان مرکز استان مازندران مرکزیت اداری - سیاسی ناحیه و منطقه را بر عهده دارد. شهر ساری در وضع موجود به 4 منطقه و 11 ناحیه تقسیم شده است. در سال 1395 جمعیت شهری ساری به 309820 نفر رسیده و وسعت آن 6/4208 هکتار است. یافته ها: نتایج تحقیق نشان میدهد که 50 درصد از مساحت شهر از تاب آوری کم و خیلی کم، 19 درصد از تاب آوری متوسط، 31 درصد از تاب آوری بالا و خیلی بالا برخوردار میباشد و از غرب به شرق شهر بر میزان تاب آوری افزوده میشود و شمال غرب و شمال شرق شهر نیز از تابآوری کمتری برخوردار است. نتایج: در میان چهار کانون مطالعه شده در این پژوهش، زیستپذیری پس از اسکان در کانون دلی بَجَک بطور معنیداری پایینتر از کانونهای دیگر است. به نظر میرسد این مورد ارتباط مستقیمی با دو عامل فاصله و جمعیت دارد. بدین معنی که کانونهای با جمعیت بیشتر و نزدیکتر به کانونهای برتر شهری، ت به مرات از سطو