امروزه اکثراً فضاهای عمومی شهری و خیابان های شهری به دلیل افزایش بی رویه ی وسایل نقلیه و اتومبیل ها به شدت تحت سلطه زندگی ماشینی درآمده، و موجب بروز مشکلاتی فراوان اعم از ترافیک بالا، افزایش آلودگی، افزایش خطرات ناشی از تصادفات، درخطر افتادن ایمنی افراد عابر پیاده، کاهش سرزندگی و تعاملات اجتماعی شده است. به همین دلیل طرح پیاده مداری راه حلی برای کاهش این قبیل مشکلات می باشد. هسته مرکزی قائم شهر و چهار خیابان اصلی آن به دلیل قدمت زیاد و وجود کاربری های مختلف روزانه شاهد حجم بالایی از افراد سواره و پیاده می باشد. این تحقیق مهم ترین مشکلات بخش مرکزی را مورد شناسایی قرار داده و سپس امکان سنجی ایجاد پیاده راه در چهار خیابان هسته مرکزی شهر را به ترتیب اولویت مورد بررسی قرار داد. روش شناسی تحقیق مبتنی بر رویکردهای توصیفی و تحلیلی است. اطلاعات و داده های مورد نیاز از طریق منابع اسنادی و همچنین میدانی گردآوری شد. جهت پاسخ به دو سؤال اصلی پژوهش، داده ها درنرم افزار SPSS وارد و مورد تحلیل قرار گرفتند. همچنین جهت ترسیم نقشه های منطقه شهری مورد مطالعه از سامانه اطلاعات جغرافیایی استفاده شد. جهت شناسایی مهم ترین مشکلات بخش مرکزی از مدل های آماری بهره گرفته شد. مهم ترین شاخص های مورد استفاده در پرسشنامه شامل مبلمان، ایمنی، امنیت، سرزندگی، جذابیت بصری، دسترسی و ترافیک، انعطاف پذیری و مشخصات زیست محیطی بوده است. همچنین از دو شاخص اختلاط کاربری و نفوذ پذیری و طول بلوک ها و تعداد معابر استفاده شده است. برای رتبه بندی خیابان های چهارگانه با توجه به قابلیت پیاده مداری شدن از روش وایکور بهره گرفته شد. نتایج و یافته های تحقیق نشان داد که کمبود پارکینگ های عمومی، عدم دسترسی مناسب معلولان حرکتی و فقدان تجهیزات و مبلمان مناسب شهری ازجمله مهم ترین مشکلات بخش مرکزی به شمار می رود. بر اساس نتایج به دست آمده از روش وایکور خیابان بابل و ساری توامان در اولویت اول پیاده مداری قرار دارند و خیابان راه آهن در الویت دوم و خیابان تهران در آخرین اولویت قابلیت پیاده مداری قرار دارد. به این ترتیب به نظر می رسد با پیاده مدار شدن یکی از خیابان های بخش مرکزی و حذف سیستم سواره تا حدودی از مشکلات بخش کاسته می شود.
