امروزه محققان آموزشی اعتقاد دارند بیش از هفتاد درصد یادگیری دانش آموزان درمحیط های غیررسمی اتفاق می افتد. این فضاهای غیر رسمی اگر بتوانند کارکردهای آموزشی و تفریحی مناسب را برای دانش آموزان فراهم آورند نتایج آن در شکوفایی ذهنی و روانی نقش موثر دارد. هدف این تحقیق با توجه به اهمیت اردوگاه های دانش آموزی در ایران تلاش نموده است تا با انتخاب چهار نمونه در مقیاس های کشوری، منطقه ای و استانی به بررسی ویژگی های عمومی آن پرداخته و سپس آنها را رتبه بندی نماید. روش شناسی این تحقیق مبتی بر روش های توصیفی و تحلیلی است و داده های تحقیق از اسناد آماری گردآوری شده است. برای الویت بندی اردوگاه ها بر اساس مولفه های تعیین شده از مدل برنامه ریزی تاپسیس و برای ترسیم نقشه از سیستم اطلاعات جغرافیایی GIS استفاده شده است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که تفاوت آشکاری در امکانات زیرساختی این اردگاه ها وجود دارد که نقش آنها را از نظر کارکردی در مقیاس های کشوری تا استانی نشان می دهد. بر اساس مدل کاربردی تاپسیس و شاخص های شناسایی شده از اردوگا ها، از بین چهار اردوگاه کشوری اردوگاه شهید باهنر تهران رتبه اول، اردوگاه شهید رجایی نیشابور رتبه دوم و هم چنین اردوگاه میرزا کوچک خان جنگلی رامسر و شهید بهشتی اصفهان به ترتیب رتبه ی سوم و چهارم قرار گرفته اند. از جمله آسیب های جدی اردوگاه ها تغییر کارکرد آموزشی-تفریحی این فضاها به پارک های بازی عمومی بود که تا حد زیادی باعث تخریب زیرساخت های این فضا ها و کم رنگ شدن نقش آموزشی شده است. همچنین فقدان همکاری بین سازمانی در میان نهادهای مسئول اردگاه ها، کیفیت مدیریت آنها را کاهش داده است. بنابراین پیشنهاد می شود که با توجه به مقیاس کارکردی این فضاها، مشکلات زیرساختی و مدیریتی از سوی نهادهای مسئول مرد بازبینی قرار گرفته و رفع شود.
