شادمهر میردار

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین عضلات دمی در ارتفاع بههمراه تمرین اختصاصی در ارتفاع بالا و پایین بر اشباع اکسیژن سرخرگی و عملکرد دوندگان تیم ملی استقامت بود. بدینمنظور، 12 دونده مرد (با 20/5±1/ 66 کیلوگرم؛ شاخص توده بدن 0 /7±3/ 180 سانتیمتر؛ وزن 4 /5±4/ 24 سال؛ قد 2 /4±3/ میانگین سنی 1 کیلوگرم برمترمربع) بهطور تصادفی به دو گروه تمرین عضلات دمی و بدون آن، همراه با تمرین اختصاصی دویدن در ارتفاع پایین و بالا تقسیم شدند. جهت انجام پژوهشآزمونهای 3000 متر، قدرت عضلات دمی، حجم ، جریان دمی و اشباع اکسیژن سرخرگی قبل و 24 ساعت پس از دوره تمرین اجرا گردید. برنامۀ تمرینی شامل: تمرینات تداومی، تناوبی، هوازی و مقاومتی برای هر دو گروه بود. آزمودنیها بهطور میانگین 16 جلسه در هفته و بهمدت چهار هفته زندگی در ارتفاع، تمرین در ارتفاع و تمرین در پایین (اجرای سه جلسه تمرین فقط در روزهای زوج در ارتفاع پایین و ادامۀ تمرینات بههمراه خواب در ارتفاع بالا) را تمرین نمودند. تمرینات گروه عضلات دمی شامل 30 تکرار با بینی بسته بهصورتدوبار در روز (صبح و عصر)، هفت روز در هفته و بهمدت چهار هفته با 50 درصد حداکثر قدرت عضلات دمی در ارتفاع اجرا گردید. بهمنظور تحلیل دادهها از تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر با عامل استفاده شد. نتایج نشان میدهد که هایپوکسی منجر به کاهش معنادار (P≤ بینگروهی در سطح معناداری ( 0.05 زمان دوی 3000 متر در دو گروه و افزایشقدرت عضلات دمی و جریان دمی از قبل تا پساز تمرین در گروه تمرین .(P≤ عضلات دمی شده است؛ اما تفاوت معناداری در حجم و اشباع اکسیژن سرخرگی مشاهده نمیشود ( 0.05 بهطورکلی، بهنظر میرسد که استفاده از تمرین عضلات دمی بههمراه تمرین اختصاصی در هایپوکسی موجب افزایش قدرت عضلات و جریان دمی، کاهشتهویه و کاهشزمان دوی 3000 متر در ارتفاعات پایینتر میگردد