سید اسماعیل حسینی نژاد

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثر خستگی ناشی از دویدن بر متغیرهای فشار کف پایی در افراد دارای پای پرونیت حین راه رفتن بود. در این مطالعه تعداد 15 آزمودنی مرد دارای پای پرونیت که ناهنجاری دیگر یا آسیب جدی در اندام تحتانی نداشته اند و 15مرد سالم به عنوان گروه نرمال به شکل در دسترس از میان دانشجویان دانشگاه مازندران انتخاب شدند. برای تعیین خستگی آزمودنی ها از مقیاس بورگ و ضربان قلب استفاده شد. آزمودنی ها در یک پروتکل خستگی ناشی از دویدن با حالت ثابت شرکت نمودند. از آزمودنی ها خواسته شد که میزان فشار درک شده ی ناشی از دویدن روی تردمیل را روی مقیاس 15 نقطه ای بورگ (6-20) اعلام کنند. تمامی آزمودنی ها قبل و بعد از خستگی به صورت 5 تلاش صحیح راه رفتن (برای هر پا 5 تلاش) را روی دستگاه انجام دادند. تمام محاسبات آماری در سطح معنی داری 05/0 در فضای نرم افزار SPSS نسخه ی 21 انجام شد. از آزمون تی زوجی برای مقایسه های قبل و بعد از خستگی و تی مستقل برای مقایسه های بین دو گروه استفاده شد. یافته ها نشان می دهد که تفاوت بین دو گروه قبل از خستگی در نقاط دهگانه کف پایی در متغیر حداکثر فشار کف پایی در نقاط انگشت شست (017/0=P) و متاتارسال سوم (043/0=P) در گروه نرمال بیشتر بود. در متغیر میزان ضربه وارد شده در نقاط دهگانه پا نیز انگشت شست (009/0= P)، متاتارسال سوم (035/0= P ) و متاتارسال چهارم (032/0= P ) در گروه نرمال بیشتر بود. در متغیر مدت زمان تماس در نقاط دهگانه پا نیز داخل پاشنه (04/0= P) و خارج پاشنه (013/0= P) و همین طور در متاتارسال اول (026/0= P ) و متاتارسال دوم (04/0= P ) در گروه نرمال بیشتر بود. در متغیر میزان سطح تماس در نقاط دهگانه پا نیز در ناحیه ی داخل پاشنه (008/0= P) و خارج پاشنه (013/0= P) در گروه نرمال بیشتر بوده است. اما اثر خستگی کاملا در دو گروه متفاوت بوده است به طوری که اثر خستگی در گروه نرمال تنها در متغیر حداکثر فشار کف پایی و فقط در ناحیه ی وسط (030/0=P) اختلاف معناداری مشاهده شد. اثر خستگی در گروه پرونیت بر متغیر میزان ضربه در ناحیه ی وسط پا (001/0=P) مشاهده شد و همین طور در میزان سطح تماس در نواحی انگشت شست (023/0= P) و وسط پا (001/0= P) اثر گذار بود. اما بیش ترین اثر گذاری بر متغیر مدت زمان تماس در نواحی دهگانه را داشت. به این صورت که در نواحی انگشت شست (033/0 = P)،