سید اسماعیل حسینی نژاد

تصور براین است که تغییر در مکانیک سگمنتها و مفاصل اندام تحتانی با آسیب های مزمن دویدن در ارتباط است. سطح یکی از عوامل بیرونی مهم آسیب های مزمن دویدن است. پژوهش حاضر باهدف بررسی اثر سطح بر هماهنگی و تغییرپذیری اندام تحتانی به اجرا درآمد. داده های کینماتیکی از اندام تحتانی 20 دونده تفریحی سالم (وزن: 1/5 ± 1/68، قد:1/6 ± 2/175 و سن: 6/2± 1/25) حین دویدن روی سه وضعیت سطح (پی.وی.سی، ماسه و چمن مصنوعی) جمع آوری گردید. هماهنگی و تغییرپذیری آن با استفاده از روش وکتورکدینگ برای چرخش داخلی/ خارجی ساق با اینورژن/اورژن پا، چرخش داخلی/ خارجی ران با چرخش داخلی/ خارجی ساق و فلکشن/ اکستنشن زانو با پرونیشن/ سوپینیشن مفصل مچ محاسبه گردید. آزمون آنالیز واریانس یک طرفه با مقادیر تکراری به منظور مقایسه مقادیر میانگین زاویه هماهنگی و تغییرپذیری آن در سه وضعیت سطح استفاده شد. نتایج نشان داد که سطح در مرحله اولیه فاز اتکا بر الگوی هماهنگی زانو- مچ (001/0p<)، در مرحله پایانی بر ساق-پا (001/0p<)، ساق-ران (037/0p=) و مچ-زانو (001/0p<)، در مرحله میانی و پیش نوسان بر ساق-پا (001/0p<) و مچ-زانو (001/0p=) تأثیر معناداری داشت. همچنین سطح در مرحله اولیه فاز اتکا بر تغییرپذیری هماهنگی ساق- پا (002/0p=)، در مرحله میانی و پایانی بر تغییرپذیری ساق- پا (001/0p<، 023/0p=) و مچ-زانو (011/0p=، 001/0p<) و در مرحله پیش نوسان بر تغییرپذیری هماهنگی ساق-پا (006/0p=) و ران-ساق (017/0p=) تأثیر معناداری داشت. به طورکلی می توان گفت که سطح بر هماهنگی و تغییرپذیری اندام تحتانی در فاز اتکا دویدن اثر دارد. باوجوداین مطالعات بیشتری باید در ارتباط با اثر طولانی مدت سطح بر هماهنگی و تغییرپذیری اندام تحتانی در فاز اتکای دویدن صورت گیرد.