هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه عدالت آموزشی با فرسودگی تحصیلی در دانشجویان می باشد. روش پژوهش ترکیبی(کمی و کیفی) می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه مازندران به تعداد 10747 نفر می باشد که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای و طبقه ای متناسب و بر اساس فرمول کوکران تعداد 383 نفر (241 نفر دختر و 142 نفر پسر) به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه عدالت آموزشی گل پرور(1389)، و فرسودگی تحصیلی برسو و همکاران(1997) بود. که هر دو پرسشنامه از روایی مطلوبی برخوردار هستند. ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شده برای کل پرسشنامه عدالت آموزشی 75/0 و برای 73/0 به دست آمد. داده ها در بخش کیفی از 35 نفر به روش هدفمند از طریق مصاحبه نیمه ساختاریافته جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات نیز از آزمونهای (ضریب همبستگی پیرسون، تی مستقل، انوا یکراهه و رگرسیون) استفاده شده است. نتایج پژوهش، نشان داد که رابطه مثبت و معناداری بین عدالت آموزشی و فرسودگی تحصیلی وجود دارد. بین دانشجویان دختر و پسر از نظر ادراک عدالت آموزشی و سطح فرسودگی تحصیلی تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین دانشکده های منتخب از لحاظ فرسودگی تفاوتی مشاهده نشد، ولی از لحاظ عدالت آموزشی بین دانشکده های علوم انسانی و اجتماعی، هنر معماری و فنی و مهندسی تفاوت معناداری وجود دارد. به علاوه نتایج نشان داد که بهبود عدالت آموزشی موجب کاهش فرسودگی تحصیلی در بعد بی علاقگی تحصیلی می گردد. بنابراین بر اساس نتایج به دست آمده ضرورت ایجاد فرصت های عادلانه آموزشی از سوی دانشگاه ها به ویژه اساتید باید مورد توجه قرار گیرد. زیرا ایجاد برابری آموزشی، می تواند علاقه و فرسودگی تحصیلی دانشجویان را تحت تأثیر قرار دهد و به موفقیت تحصیلی آنها کمک نماید.
