هدف پژوهش حاضر، ارزیابی میزان به کارگیری عناصر برنامهدرسی سازندهگرا در آموزش عالی بود. طرح این پژوهش ترکیبی از نوع متوالی تبیینی و ابزار مورداستفاده در این پژوهش در بخش کمی - پرسشنامه محقق ساخته و مشاهده بوده و در بخش کیفی نیز از ابزار مشاهده) روایت گونه و کیفی( استفاده شده است. جامعهی آماری پژوهش در بخش کمی با استفاده از ابزار پرسشنامه، شامل دانشجویان تحصیلات تکمیلی رشتههای علوم انسانی دانشگاه شیراز بود که با روش نمونهگیری تصادفی طبقهای نسبتی 302 نفر انتخاب شدند. در بخش مشاهدهی کمی از هر رشته در دانشکدههای موردمطالعه یک کلاس انتخاب که 46 رشته مشاهده گردید . در بخش مشاهده کیفی نیز سه کلاس از هر دانشکده در طی دو جلسه، مورد مشاهده قرار گرفتند. در بخش اول که ابزار پژوهش، پرسشنامه بود پس از تأیید روایی و پایایی آن، بین گروه نمونه توزیع گردید. برای تحلیل دادهها در بخش آمار توصیفی، میانگین و انحراف معیار و در بخش استنباطی از آزمون تی تک نمونهای و مستقل استفاده گردید. برای تعیین پایایی مشاهده، از ضریب توافقی استفاده شد که میزان به دست آمده برابر با 90 صدم بود. روایی در مشاهده کیفی نیز بدین صورت بود که پژوهشگر، اشراف کامل بر موضوع مورد بررسی داشته باشد که در این پژوهش این شرایط وجود داشت. نتایج به دست آمده بیانگر آن بود که در ارتباط با به عنصر هدف، محتوا و راهبردهای یاددهی یادگیری تفاوت - معناداری مشاهده نشد اما در عنصر ارزشیابی از سطح معیار پایینتر بود. نتایج حاصل از مشاهده کمی نیز نتایج به دست آمده از پرسشنامه را تأیید نمود. نتایج به دست آمده از مشاهده کیفی نیز به بیان و توصیف ویژگیهای کلاسها پرداخته است.
