پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش سواد برنامه ریزی درسی در عملکرد شغلی معلمان با میانجی گری جهت گیری تدریس انجام شد. طرح پژوهش، کمی و روش مورد استفاده، توصیفی- پیمایشی بود. جامعه آماری شامل معلمان مدارس مقطع متوسطه اول شهرستان بابل که تعداد آن ها 1229 نفر بود و بر اساس جدول مورگان 291 با روش نمونه گیری طبقه ای نسبتی انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش؛ پرسشنامه سواد برنامه ریزی درسی نوربخش(1391)، عملکرد شغلی پترسون (1992) و جهت گیری تدریس ساموئلوویچ (1999) و پایایی پرسشنامه ها بر اساس ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 87/0، 86/0 و 91/0 بوده است. نتایج تحلیل داده ها نشان داد، بین سواد برنامه ریزی درسی و عملکرد شغلی معلمان در سطح 01/0 معنادار است. همچنین بین مقیاس های سواد برنامه ریزی درسی و مقیاس تدریس محور معنادار نمی باشد اما با مقیاس یادگیری محور معنادار به دست آمد. بین جهت گیری تدریس و عملکرد شغلی نیز رابطه معناداری مشاهده شد و سواد برنامه ریزی درسی از طریق ابعاد جهت گیری تدریس (یادگیری محور و تدریس محور) با عملکرد شغلی رابطه دارد. در نهایت نتایج نشان داد مدل اثرگذاری پژوهش دارای برازش لازم است. با توجه به نتایج می توان نتیجه گیری نمود که جهت ارتقای عملکرد شغلی معلمان باید سواد برنامه ریزی درسی و جهت گیری تدریس آن ها توسط سازمان آموزش و پرورش مورد توجه قرار گیرد.
