زمینه و هدف: سازنده گرایی،رویکردی است که تأثیرات ژرفی بر رویکردهای یادگیری و تدریس گذاشته است و به تبع آن آموزش، تدریس، فراگیر، نقش معلم و محیط یادگیری را دچار تغییر کرده است. علوم پزشکی نیز از این زمینه مستثنی نیست.از طرفی برنامه های درسی، مهم ترین ابزار و عناصر تحقق بخشیدن به اهداف و رسالت های کلی نظام آموزشی هستند. براین اساس پژوهش حاضر، هدف خود را بر بررسی میزان کاربست عناصر برنامه درسی سازنده گرا در دانشگاه علوم پزشکی شیراز متمرکز کرده است. مواد و روش:روش پژوهش،توصیفی- پیمایشی است.جامعه ی آماری پژوهش شامل دانشجویان تحصیلات تکمیلی چهار دانشکده از دانشگاه علوم پزشکی شیراز بود که با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبتی200 نفر انتخاب شدند.ابزار پژوهش، پرسشنامه بودکه پس از تأیید روایی و پایایی آن، بین گروه نمونه توزیع گردید.برای تحلیل داده ها در بخش آمار توصیفی، میانگین و انحراف معیار و در بخش استنباطی از آزمون تی تک نمونه ای، تی مستقل و تحلیل واریانس استفاده شد. یافته ها: تفاوت معناداری بین عناصر برنامه درسی و میانگین نظری آزمون وجود دارد، بدین معنا که عناصر برنامه درسی مبتنی بر رویکرد سازنده گرایی پایین تر از حد متوسط در دانشگاه علوم پزشکی شیراز می باشند. نتیجه گیری: مطالعات گوناگونی در ارتباط با این رویکرد در آموزش پزشکی انجام شده است، اما متأسفانه در داخل ایران چندان مورد توجه نبوده است. با توجه به یافته های بدست آمده مبنی بر اینکه عناصر برنامه درسی مبتنی بر رویکرد سازنده-گرایی پایین تر از حد متوسط در دانشگاه علوم پزشکی شیراز بوده، لذا توصیه می شود که استادان رویکرد سنتی به تدریس را کنار بگذارند و از رویکردهای جدیدتر مانند سازنده گرایی استفاده کنند.
