امروزه، با افزایش نگرانی های جهانی، تولیدکنندگان درصدد کاهش و کنترل انتشار گازهای گلخانه ای در فعالیت های سیستم های تولیدی خود هستند، به طوری که عملیات زنجیره تامین با ملاحظات پایداری به یک مسئله کلیدی تبدیل شده است. همچنین برای سازمان ها دشوار است که بدون بهبود عملکرد تامین کننده و روابط با تامین کننده بقا یابند و یا مزیت رقابتی کسب کنند، بنابراین برای تحقق نیازهای شرکت تولیدکننده، تامین کنندگان باید مدیریت و توسعه داده شوند. از طرفی انتخاب و بخش بندی تامین کننده از فعالیت های کلیدی زنجیره تامین محسوب می شود که می تواند به تصمیم گیری بهتر و مطمئن تر در زنجیره کمک کند. لذا پژوهش حاضر سعی در ارائه مدلی به منظور بخش بندی تامین-کنندگان بر اساس رویکرد پایداری دارد. همچنین استراتژی هایی جهت بهبود و توسعه تامین کنندگان پایدار در سه بعد اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی ارائه می شود.
