امروزه تولید در صنعت پوشاک، با تغییرات سریع و مداوم در نیازهای مشتری روبرو است. با افزایش تمایل به شخصی سازی پوشاک توسط مشتریان، پارادایم تولید از یکسو به سمت اجتماعی شدن -استفاده از طرحهای شخصی و اعمال سلایق شخصی مشتریان در لحظه تولید -برای کاهش جریان محصولات برگشتی روی آورده است و از سوی دیگر در جهت عدم تمرکز در تولید-استفاده از منابع تولیدی توزیع شده با قابلیت اشتراک گذاری- برای ایجاد انعطاف پذیری عملیاتی و اقتصادی تر شدن تولید سفارشی در حال تغییر است (لانز و همکاران، 2019). تولید اجتماعی یک پارادایم جدید در سیستم های تولیدی است که به صورت غیرمتمرکز، مشارکتی، خدمت گرا، مبتنی بر جمعی سپاری، هوشمند و سفارشی است. در تولید اجتماعی پوشاک، مشتری می تواند در کل چرخه حیات یک محصول شخصی سازی شده اعمال نظر کند و تولید کنندگان مختلف نیز از طریق منابع تولیدی به اشتراک گذاشته شده خود در پلتفرم های جمع سپاری می توانند در تولید محصول درخواستی مشتری مشارکت داشته باشند. پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی بوده و هدف آن شناسایی عوامل موثر بر استقرار سیستم تولید اجتماعی در صنعت پوشاک ایران و تحلیل روابط بین عوامل و نیز الویت بندی استقرار است. همچنین، در این مقاله برای شناسایی و بررسی رابطه متقابل بین عوامل از روش دیمتل-ای اس ام فازی استفاده گردیده است. در نتیجه و عواملی چون "آموزش"، "پلتفرم تولید ابری"، "پلتفرم پیکربندی و سازماندهی" و "مدیریت سیستم های اطلاعاتی و اشتراکی" بیشترین اثرگذاری را بر سیستم خواهند داشت.
