زبان وسیله بازنمایی جهان بیرون و درون آدمی است. اما برای آن که جهان در زبان بازبتابد به صورت های گوناگونی برش می خورد. در نتیجه، تجربه ها و تصویرهایی که ما از پیوستار جهان پیرامون و جهان ذهنی و خیالی خود داریم، به واسطه زبان مقوله بندی می شوند، به صورت مفاهیم درمی آیند، رمزگذاری و بیان می شوند. به باور چامسکی، زبان نه وسیله ای برای ارتباط، بلکه ابزاری برای تفکر و آیینه ذهن آدمی و در نتیجه دریچه ای برای راه بردن به جنبه هایی از ویژگی های ذاتی ذهن انسان است. پس زبان شناسی مطالعه علمی زبان برای فهم ویژگی های ذهن آدمی است و در نهایت بخشی از روان شناسی را تشکیل می دهد رومن یاکوبسن که از چهره های نحله صورتگرایی روس و همچنین ساختگرایی پراگ بود، بر مبنای دستاوردهای زبان شناسی ساختگرا، نظریه ای ادبی ارائه داد. او بر این باور است که تفاوت بین شعر و غیر شعر، مسئله ای است زبانی و بنابراین می توان آن را با اتکا بر دانش زبان شناسی تبیین کرد تمایز بین شعر و غیر شعر، یا به عبارت دیگر نقش شعری و دیگر نقش های زبان، در این واقعیت نهفته است که در شعر کانون توجه خود پیام، یعنی صورت زبان است و نه عواملی چون موضوع یا مخاطب. شعرشناسی یاکوبسن بر این اصل مهم زبان شناسی سوسوری استوار است که دو نوع رابطه اساسی بر نظام زبان حاکم است: یکی رابطه هم نشینی یا زنجیری (Syntagmatic) که رابطه خطی بین عناصر زبان است و دیگری رابطه متداعی یا جانشینی که روی محور عمودی کار می کند و روابط تمایزی بین واژگان هم نوع را می آفریند.
