رهی معیری از شاعران سنت گرای معاصر است که نزدیک به نیم قرن در عرصه شعر و شاعری درخشیده است. شعر رهی ریشه عمیق در سنّت و گذشته دارد و استفاده از واژگان مخفّف به طور گسترده در کلام وی دیده می شود و نیز نحو کلامش سنتی است. رهی در انتخاب واژگان به تناسب آوایی و معنایی اهمیت بسیار می دهد و در سبک ادبی خویش از موسیقی شعر غافل نبوده است و توجه خاص به این بعد شعر دارد. وی با تکرارهای بی شمار نجوای درونی اش را به مخاطب منتقل می سازد. اغلب، شیوه بیان او با تشبیه صورت می گیرد، تشبیه بلیغ به زیبایی در کلام او نشسته است و بهره بردن از عناصر طبیعت به عنوان مشبه به وی را شاعری طبیعت گرا شناسانده است. استعاره مصرحه بسامد بیشتری نسبت به استعاره مکینه دارد و تشبیهات و استعارات و کنایات وی اغلب همان موارد مستعمل ا ست، اما گاهی نوعی تازگی در آن است و نیز از ترکیب های وصفی بسیار بهره می برد که بیشتر حالت عینی و ملموس به اشعار او می بخشد. عمده شهرت رهی در غزل است، نوعی غم گرایی بر اشعارش سایه افکنده و مضامین عرفانی نیز در اشعار او دیده می شود و اشعار وطن پرستانه اش او را شاعری ملی گرا شناسانده است. اجتماعیات نیز، بخشی از مختصات فکری او را تشکیل می دهند وی از سبک شاعران گذشته شعر فارسی، تاثیر پذیرفته و بسیاری از آنها را در شعر خویش ستوده است. در این پایان نامه ویژگی های سبکی او استخراج و نشان داده شدو به شیوه سبک شناسی توصیفی، شعرا و تحلیل گشت. از این نظر، به هر سه حوزه زبانی، ادبی و فکری پرداخته شده است.
