شهر اصفهان ازجمله شهرهایی است که در ناحیه خشک ایران قرار دارد و به دلیل محدودیتهای فراوان، مشکلاتی در زمینه شبکه حمل و نقل شهری، محیط زیست شهری، فضاهای فرهنگی دارد که با رشد جمعیت ابعاد گستردهتری یافته و زمینه نابرابری و رقابتهای ناسالم را جهت دسترسی به امکانات و تسهیلات شهری در سطح شهر ایجاد میکند. هدف این تحقیق تحلیل و ارزیابی توسعه پایدار کلانشهر اصفهان از طریق بررسی 66 شاخص توسعه میباشد. شاخصهای مورد بررسی شامل پنج گروه کلی شاخصهای اجتماعی- اقتصادی، فرهنگی- آموزشی، کالبدی- زیست محیطی، زیربنایی- مسکونی و شاخصهای دسترسی میباشد. روش تحقیق توصیفی– تحلیلی و نتایج حاصل از پژوهش کاربردی- توسعهای است. از روشها و تکنیکهای تصمیمگیری چند معیاره تاپسیس، ضریب آنتروپی، تحلیل خوشهای سلسله مراتبی و ضریب پراکندگی جهت تحلیل دادههای پژوهش استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان میدهد که منطقه شش و پنج شهر اصفهان از نظر شاخص نهایی توسعه با امتیاز توسعه 0/743 و 0/741 برخوردارترین مناطق شهر بوده و اختلاف نسبتاً محسوسی با دیگر نواحی شهر دارند. منطقه ده شهر اصفهان نیز با امتیاز 0/087 کم توسعهیافتهترین و محرومترین منطقه شهر میباشد. نتیجه حاصل از تحلیل خوشهای سلسله مراتبی نیز حاکی از آن است که مناطق شش و پنج شهر اصفهان در سطح اول، مناطق یک و سه شهر در سطح دوم و ده منطقه باقیمانده شهر در سطح سوم توسعه قرار دارند و عنوان مناطق محروم شهر را دارند. ضریب پراکندگی شاخص توسعه در سطح مناطق چهاردهگانه شهر اصفهان برابر با 0/658 محاسبه شد.
