سختی زمین و کشش سطح در شاخه‌های مختلف فوتبال، فوتبال استرالیایی، لیگ راگبی و فوتبال، به عنوان دو موءلفه‌ی مهم آسیب، به خصوص در اندام تحتانی ذکر شده‌اند. بررسی ادبیات تحقیق نشان می‌دهد که بین شرایط محیطی و زمین با خطر آسیب ارتباطی وجود دارد اما با وجود اثر مستقیم شرایط سطح بر وقوع آسیب، کمتر تحقیقی اثر رطوبت سطح را از جنبه‌ی بیومکانیکی مورد بررسی قرار داده است و بیشتر پژوهش‌ها به گزارش نرخ آسیب اکتفا کرده‌اند. پژوهش حاضر با هدف شناسایی نقش میزان رطوبت چمن در تغییر فعالیت عضلات اندام تحتانی حین مانور برش انجام شد. 12 نفر از پسران یک باشگاه ورزشی فوتبال به‌صورت در دسترس انتخاب شدند. فعالیت عضلات پهن داخلی، پهن خارجی، دوسررانی، نیمه‌وتری، دوقلوی داخلی و ساقی‌قدامی حین اجرای مانور برش 45 درجه در دو موقعیت چمن خشک و مرطوب ثبت شد. داده‌های الکترومایوگرافی با استفاده از نرم‌افزار متلب پردازش شدند و متغیرهای فعالیت عضلات و هم‌انقباضی در دو موقعیت خشک و مرطوب محاسبه شد. نتایج آماری نشان می‌دهد که فعالیت عضلات پهن داخلی و پهن خارجی طی مانور برش 45 درجه در چمن مرطوب نسبت به چمن خشک به‌صورت معناداری کاهش داشته است. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که علاوه بر عامل بیرونی اصطکاک که طبق ادبیات تحقیق می‌تواند سبب آسیب بیشتر در چمن خشک نسبت به چمن مرطوب باشد، عامل درونی فعالیت عضلات هم می‌تواند در میزان بروز آسیب اثرگذار باشد؛ که این افزایش فعالیت با توجه به مکانیسم آسیب ACL می‌تواند خطرزا باشد. از آنجایی‌که فعالیت بیشتر عضلات چهارسر برای عملکرد بهتر بازیکن و افزایش کیفیت بازی اهمیت دارد، بهتر است مربیان به تقویت عضلات همسترینگ اهمیت ویژه‌ای بدهند تا از آسیب‌های وارده در زمین خشک پیشگیری شود.
