در تاریخ ادبیات معاصر ما، جریان شعر موسوم به دهه هفتاد جایگاه ویژه ای دارد. چهره هایی چونعلی عبدالرضایی ، مهرداد فلاح ، بهزاد خواجات از یکسو و رضا براهنی و شاگردانش از سوی دیگر ، بنیادهای تازه ای از شعر و مبانی تئوریک شعری به جا گذاشته اند که تا به امروز در له یا علیه آن بحث ها و تحلیل های بسیاری از سوی منتقدان شعر و شاعران مطرح شده و می شود . در این میان ، رضا براهنی با کتاب خطاب به پروانه ها به نوعی نظریه پرداز شعر زبانگرا و فرامدرن در ایران محسوب می شود . نظریه زبانیت زبان براهنی اگر در شعرش آن چنان که باید نمود و بازتاب عینی پیدا نمی کند اما در جریان شعر دهه ی هفتاد تاثیر عمیق و وسیع خود را به جا گذاشت . به هر روی، واقعیت این است که شعر دهه ی هفتاد و شعر زبانگرای براهنی ، علی رغم شور و نشاطی که در جامعه ی شعری و ادبی و بویژه شاعران جوان ایجاد کرد اما با کم اقبالی و کم توجهی از سوی مخاطبان و همچنین از سوی منتقدان روبرو شد . در این پژوهش ،دلایل بلاغی و غیر بلاغی بحران مخاطب در شعر شاعران دهه ی هفتاد و به طور خاص شعر زبانگرای براهنی و شاگردانش مورد بررسی قرار گرفته است و دلایل بلاغی چون :گسست از بلاغت معنی رسان کلاسیک، جزءنگری ،پیجیدگی و ابهام روایت مداری و دلایل غیر بلاغی همچون: عدم توانایی شعر برای رقابت با هنرها و رسانه های مدرن و فرامدرن همچون سینما و اینترنت ، از بین رفتن ویژگی رسانگی شعر در دنیای امروز به دلیل حضور رسانه های قدرتمند دیگر ،تئوری زدگی، هویت دگرگون شده ی مخاطب ایرانی به دلیل قرارگرفتن در دوره ی حساس گذار از سنت به مدرنیته، حافظه ی مخاطب ایرانی، روحیه و خلقیات مستبدانه ی مخاطب که بنابر خلقیات خود طالب هنر و ادبیات تک صدایی است ، مورد نقد قرار نگرفتن شعر شاعران پسامدرن و اختلافات درونی شاعران این جریان، و .... را مورد بررسی قرار گرفته است .
