سبک‌شناسی لایه‌ای، یکی از روش‌ها برای کشف و تحلیل مشخصه‌های گوناگون آثار ادبی است که نتایج دقیق و کاملی به دست می‌دهد. پژوهش حاضر، آثار سید مهدی موسوی را که معروف‌ترین شاعر غزل پست مدرن است، به عنوان نمونه‌های کامل این جریان شعری، با روش سبک‌شناسی لایه‌ای در چهار سطح واژگانی، نحوی، بلاغی و فکری بررسی می‌کند و به لایۀ آوایی به دلیل گستردگی حیطۀ آن وارد نشده است. روش این پژوهش، تحلیل محتوای کیفی است و اطلاعات و منابع از طریق مطالعات کتابخانه‌ای گردآوری شده‌اند. نتایج حاکی از آن است که مهدی موسوی در لایۀ واژگانی، از ترکیب واژگان حسی و انتزاعی،واژگان عامیانه، اسامی خاص، واژگان بیگانه، ترکیب‌های بدیع، بازی‌های واژگانی، موتیف‌ها، رمزگان، هنجارگریزی‌های واژگانی و... در اشعار خود استفاده می‌کند. در لایۀ نحوی، ساختمان اغلب جملات مرکب هستند و چیدمان نحوی در برخی آثار رعایت می‌شود و در برخی دیگر بهم می‌ریزد. افعال بیشتر در زمان مضارع اخباری، در وجه اخباری و گذرا هستند و افعال مصدری و فعل‌های جعلی بسامد زیادی دارند. هنجارگریزی‌هایی هم در حیطۀ نحوی دیده می‌شود که عبارتند از: حذف اجزای جمله، تغییر شناسه‌ها، مفعول‌سازی و... . در لایۀ بلاغی، پرتکرارترین آرایه‌ها، تشبیه، استعاره مکنیه، حس‌آمیزی، تلمیح، تناقض و... هستند و در لایۀایدئولوژیک، شاهد یک سیر تحولی در آثار موسوی هستیم، به این صورت که آثار اولیۀ او بیشتر به مضامین فردی، عاشقانه و مسائل زنان می‌پردازند و آثار متأخرتر به مسائل سیاسی و اجتماعی. یأس و ناامیدی هم یکی از پرتکرارترین مفاهیم شعری موسوی است که در همۀ آثار او دیده می‌شود.
