هنجارگریزی یکی از مؤثرترین روشهای برجستگی زبان و آشناییزدایی در شعر است که همواره، شاعران از آن استفاده کردهاند. هوشنگ ایرانی یکی از شاعرانی است که در اشعارش به صورت گسترده، دست به هنجارگریزی زده است. نگارندگان در این جستار، در پی پرسش به این سوال بودند که ایرانی چگونه و در چه حوزههایی به هنجارگریزی دست یازیده است. بررسیهای به عمل آمده، نشانگر این موضوع است که هوشنگ ایرانی در اشعارش از انواع هنجارگریزی بهره برده است. اما این بهرهگیری به صورت یکسان نیست؛ یکی از هنجارگریزی هایی که در اشعار ایرانی بسیار دیده میشود، هنجارگریزی نوشتاری است که به شکلهای گوناگون در اشعار او وارد شده است. هنجارگریزی زمانی یا باستان گرایی نیز در اشعارش بسامد بالایی دارد که شاعر هم در حوزهی نحو و هم در حوزهی واژگان، از آن بهره گرفته است. هنجارگریزی معنایی به صورت گسترده و در هیأت آرایههای تشبیه، تشخیص، حسامیزی و تصاویر پارادوکسی در اشعار او نمود دارد. همچنین علاوه بر این، او در حوزههای نحو، واژگان و آوا نیز به هنجارگریزی دست یازیده است.
