تا قبل از اصلاحات اراضی، شهرنشینی در ایران روند طبیعی داشت. با افزایش ناگهانی قیمت نفت و تزریق آن به کلان‌شهرها سبب عمران و آبادانی بیشتر آن‌ها شد. امکانات رفاهی و درآمدهای کاذب در شهر و کمبود امکانات اولیه خدماتی و بهداشتی از طرف دیگر سبب مهاجرت روستاییان به شهرها گشته است. افزایش بیش‌ازحد جمعیت پیش‌بینی‌نشده باعث افت کیفیت خدمات و لزوم تهیه طرح‌های توسعه شهری ملموس بود. این طرح‌ها در رسیدن به اهداف خود ناموفق عمل کرد. چرا که الگوی اولیه تمامی این طرح‌ها برداشتی از الگوها و تجربیات کشورهای دیگر است. لذا برای یافتن علت‌های انجام نشدن این طرح‌ها نیاز به ارزیابی آن احساس می‌شود. تاکنون روش‌های متعددی برای ارزیابی طرح‌های شهری معرفی‌شده، اما در این میان به روش‌های ارزیابی جامع و سیستماتیک کمتر توجه شده است. در سال‌های اخیر روش طرح- فرایند- نتایج (PPR) در ارزیابی طرح‌های شهری به کارگرفته شده است.هدف از تحقیق حاضرآشنایی با معیارهای ارزیابی از طریق روش PPR و ارزیابی وضعیت طرح توسعه شهری شهر بابل براساس روشPPR است. طرح های توسعه شهری شهر بابل، به دلیل کمبود یک نظام سیستمی اجرایی و برنامه‌ای منسجم در سطح کلان کشور و مشکلات ناشی از نبود پایبندی بر محتوا برنامه‌ها در مقیاس ملی، منطقه‌ای، استانی مواجه است، و فقدان یک نظام سلسله‌مراتبی باعث می‌شود کمتر ردپایی از طرح‌های فرادست در طرح‌های شهری مشاهده شود و از نتایج استفاده از روش ارزیابی PPR ، بررسی نقاط مثبت و منفی در تهیه و اجرای طرح‌های مزبور بوده است. جستجو در یافته‌های تحقیق نمایش می دهد که درکل معیارهای کارایی و جهت‌دهی دارای وضعیت بهتری هستند، ضعیف‌ترین امتیاز از آن مشارکت مردم در طرح و منابع مالی و انسانی طرح بوده است . بنابراین پنداشته می شود که باید تغییراتی در فرایند تهیه، اجرای طرح‌های توسعه شهری و شرح خدمات صورت پذیرد و از این رو روش‌های استفاده سودمند از مشارکت مردم (مهندسی اجتماعی) در کنار اهمیت دادن به نگرش سیستمی نظم‌دهی نهادهای اجرایی محلی و خودداری از ارائه طرح‌های پیچیده و صرفاً کالبدی بدون توجه به سازمان‌های مجری، منابع مالی و امکانات موردنیاز، موثراست و موجب حذف یا کاهش تأثیرات منفی طرح خواهد شد.
