مخاطره های طبیعی چالشی اساسی در دستیابی به توسعه پایدار جوامع انسانی است. اینگونه مخاطرات این ظرفیت را دارند که در نبود سیستمهای کاهش خطر به سوانحی هولنا ک و ویران ً کننده برای اجتماعات بشری تبدیل شوند. عموما این تأثیرگذاری به واسطه ارتباطات بسیار پیچیده موجود میان سیستمهای مختلف جوامع انسانی ابعاد گستردهای داشته و باعث وارد آمدن خسارات بسیاری به بخشهای گونا گون از جمله کالبد، اجتماع، فرهنگ و هویت میشود. علیرغم عدم پیشبینی زمان وقو ع بسیاری از این مخاطرات میتوان با چارهاندیشی و شناخت همه جانبه این گونه وقایع در جامعه تحت تأثیر میزان آسیبپذیری را به حداقل ممکن کاهش داد و از این راه به جامعهای پایدار به واسطه تابآوری در مواجهه با این گونه پدیدهها دست یافت. افزایش تابآوری شهرها در برابر بلایای طبیعی به ویژه زمین لرزه ها به میزان زیادی در کاهش این خسارات و همچنین زمان بهبودی جوامع مؤثر است. در این میان برنامهریزان و مدیران شهری به منزله مهمترین نهادهای درگیر در طراحی کالبد شهرها نقشی اساسی در افزایش تابآوری جوامع شهری در برابر زمینلرزه دارند. هدف از انجام این تحقیق سنجش و ارزیابی میزان تاب آوری شهر نورآباد ممسنی در برابر مخاطره های طبیعی با تأ کید بر زلزله است. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSSو آزمونهای تی تک نمونه و واریانس یک طرفه انجام شده است. نتایج این تحقیق نشان داد که نواحی از نظر شاخص اقتصادی، کالبدی، نهادی و اجتماعی با یکدیگر تفاوت معناداری دارند و شهر نورآباد ممسنی از نظر تاب آوری کالبدی، اجتماعی و نهادی مطلوب و در بعد اقتصادی نامطلوب است.
