پایداری اجتماعی یکی از ابعاد مهمّ توسعه شهری پایدار است که با تأکید بر مفاهیم کیفی به دنبال تحقّق فضاهای شهری سرزنده و پویاست. پایداری اجتماعی رویکردی را ارائه می کند که بر اساس آن میتوان جنبه های وسیعی از چالش های زندگی شهری معاصر را شناسایی و برطرف نمود. هدف اصلی مقاله، بررسی وضعیّت پایداری اجتماعی و مؤلّفه های مربوط به آن در شهر آمل است. روش پژوهش توصیفی - پیمایشی بوده و تعداد نمونه، 430 خانوار است. یافته ها نشان می دهد که وضعیّت پایداری اجتماعی کلّ در شهر آمل در سطح مطلوبی قرار دارد. از بین مؤلّفه های نه گانه، «کیفیّت محیط» و «مشارکت اجتماعی»، وضعیّت نسبتاً نامطلوبی داشته اند که باید بیشتر از بقیه در اولویّت توجّه قرار گیرند. مشاهده مقادیر میانگین مؤلّفه ها، دلالت بر تفاوت مقادیر آ نها با میانگین مطلوب دارد و نتایج حاصل از تحلیل مسیر هم نشان می دهد که مؤلّفه «تعامل» با (388/0) و پس از آن «اعتماد» (341/0) بیشترین تأثیر را در ارتقا و بهبود پایداری اجتماعی شهر آمل دارد.
