توسعه پایدار به مفهوم استفاده ی خردمندانه ازمنابع در چارچوبی متشکل از عوامل محیطی،اقتصادی واجتماعی است که هدف آن جلوگیری ازکاهش و نیز بهبود دادن کیفیت زندگی کنونی ضمن اینکه کیفیت زندگی نسل های آینده حفظ شود.درواقع دستیابی به توسعه پایدار شهری به منظوربهره برداری مناسب از منابع و ایجاد رابطه متعادل و متوازن میان انسان، اجتماع و طبیعت که هدف نهایی برنامه ریزان و مدیران توسعه شهری می باشد. هدف اصلی تحقیق پاسخ به این سوال که وضعیت توزیع و پراکنش شاخص ها در بین مناطق 12 گانه شهر بابل جهت دستیابی به توسعه پایدار چگونه است؟روش تحقیق دراین مقاله روش توصیفی-تحلیلی است. همچنین جهت دستیابی به این هدف از ضریب آنتروپیشانون، مدل وایکورو ضریب تغییرات شاخص هابرای میزان توزیع توسعه پایدار و جهت میزان تاثیرگذاری شاخص های که منتخببر روندتوسعه پایدار در شهر بابل از نرم افزار SPSS استفاده شده است. براساس5 شاخص کلی و44 متغیر از شاخص های عدالت اجتماعی استفاده شده است. جامعه آماری 12منطقه شهر بابل براساس تقسیمات کالبدی مرکز آمار ایران در سال1390 است.نتایج حاصل از مدل پرازش رگرسیونی نشان می دهد که مناطق دوازده گانه شهر بابل از لحاظ میزان برخورداری از شاخص های منتخب توسعه متفاوت بوده همچنین، از بین5 شاخص منتخب تنها سه شاخص(کالبدی،درمانی و آموزشی و فرهنگی)در روند توسعه پایدار در شهر بابل رابطه معنا داری دارد به طوری که این سه شاخصت اثیر مستقیمی بر روند توسعه پایدار مناطق شهر بابل داشته اند. نتایج حاصل از کاربست مدل وایکور نشان می دهد که مناطق این شهر از لحاظ میزان برخورداری از شاخص های منتخب توسعه متفاوت بوده به طوری که ازلحاظ برخورداری ازشاخص اجتماعی و اقتصادی، منطقه9، شاخص آموزشی و فرهنگی منطقه 4 ،شاخص کالبدی و درمانی منطقه 10 و شاخص کیفیت مسکن منطقه12دارای بیشترین میزان برخورداری بوده و ازنظر میزان محرومیت ازلحاظ شاخص اجتماعی و اقتصادی منطقه12،شاخص های آموزشی و فرهنگی،کالبدی و کیفیت مسکن منطقه9وشاخص درمانی منطقه6به عنوان محروم ترین مناطق ازلحاظ برخورداری ازشاخص های منتخب می باشند.همچنین در زمینه شاخص های تلفیقی منطقه9به عنوان محروم ترین منطقه ومنطقه3 به عنوان برخودارترین منطقه مشخص گردید.
