نابرابر یهای اجتماعی پدید های است که بر تمام مناسبات اجتماعی انسا نها تأثیر م یگذارد. تحلیل فضایی توسعه، میزان نابرابر یها و محرومیت نواحی مختلف را مشخص و اولویت اقدامات برای ارتقای سطح زندگی را معلوم م یکند. در ادبیات برنام هریزی شهری دیدگا ههای متفاوتی وجود دارند که سعی نمود هاند ترا کم را به عنوان یکی از متغیرهای تأثیرگذار در توسعه یافتگی مناطق معرفی نمایند. شهر مترا کم یکی از الگوهای فرم پایدار م یباشد که با هدف جلوگیری از گسترش شهر، به دنبال توزیع مناسب خدمات و تقویت شاخ صهای اقتصادی_اجتماعی در بین مناطق است. روش پژوهش توصیفی_تحلیلی است که در آن از آزمون همبستگی پیرسون، آزمون T و مد لهای تصمی مگیری چند معیاره (TOPSIS,SAW,VIKOR) و C.V استفاده شده است. در این تحقیق شاخ ص های توسعه براساس پنج بعد و 44 متغیر تعریف شد هاند و داد ه های تحقیق نیز از بلو ک های آماریسرشماری سال 1390 استخراج شده است. جامعه آماری پژوهش، 12 منطقه شهر بابل بوده که محدود ههای آن منطبق بر تقسیمات کالبدی مرکز آمار ترسیم شده است. بر اساس نتایج پژوهش، توزیع و پرا کنش شاخ صهای توسعه در شهر بابل نوعی عدم تعادل فضایی را نشان م یدهد، به طوری که نزدیک به 8/ 25 درصد از جمعیت شهر در مناطق توسعه یافته ) 3، 4و 10 ( ، 5/ 14 درصد جمعیت در مناطق با توسعه متوسط ) 7و 12 ( و 5/ 59 درصد در مناطق ضعیف و کمتر توسعه یافته ) 1 ، 2 ، 5 ، 6 ، 8 ، 9و 11 ( سا کن هستند. همچنین نواحی مرکزی شهر از سطح توسعه یافتگی بیشتری نسبت به مناطق پیرامونی و نیمه پیرامونی برخوردار م یباشند و تفاوت معناداری میان ضریب توسعه در بین مناطق براساس طبق هبندی ترا کم ساختمانی دیده م یشود؛ به طوری که میانگین این ضریب در مناطق مترا کم بیشتر از مناطق کم ترا کم است. در نهایت مناطق 3 و 4 به عنوان مناطق توسعه یافته و مناطق 6 و 9 به عنوان مناطق کمتر توسعه یافته شهر بابل مشخص شد هاند.
