گردشگری که به درستی صنعت قرن بیست و یکم نام گرفته است، کسب و کاری بسیار متنوع و در عین حال پیچیده تلقی می شود . گردشگری جز بزرگترین و متنوع ترین صنایع در دنیا به حساب می آید و به علت اهمیت نقش این صنعت در دستیابی به رشد و توسعه پایدار اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی در دهه های اخیر جوامع و کشورهای مختلف به گسترش این صنعت روی آورده اند.در این پژوهش با اذعان به اهمیت نقش سرمایه های فرهنگی در ایجاد و تقویت تمایل به گردشگری از یک سو و توسعه و پیشرفت صنعت گردشگری از دیگر سو سعی شد سهم هریک از سرمایه های فرهنگی ملموس و ناملموس و همچنین سرمایه های فرهنگی بر اساس نظریه بوردیو شامل سرمایه فرهنگی ذهنیت یافته، عینیت یافته و تجسم یافته در ایجاد و تقویت تمایل به گردشگری مشخص شود. بدین منظور ، تمایل به گردشگری و ابعاد آن در گردشگران شهر بابلسر سنجیده شد. این پژوهش از نظر نوع ، کاربردی و از روش توصیفی ( پیمایشی) – تحلیلی می باشد. تعداد 384 پرسشنامه محقق ساخته برای حجم نمونه از جامعه گردشگران ورودی به بابلسر بر اساس فرمول کوکران انتخاب شد که 362 پرسشنامه تکمیل شده مرود قبول واقع شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد. نتایج نشان داد هرچه سرمایه های فرهنگی ملموس و ناملموس از طریق حفظ و احیا ، افزایش یابند ، میزان افزایش جذب گردشگران و در نهایت توسعه گردشگری را شاهد خواهیم بود. همچنین نتایج پژوهش در بررسی نظریه بوردیو نشان داد، با افزایش هر یک از شاخص های سرمایه فرهنگی تجسم یافته ، عینیت یافته و نهادینه شده ، میزان تمایل گردشگران بیشتر می شود. سرمایه فرهنگی نهادینه شده در این تحقیق بیشترین تاثیر را می تواند بر تصمیم گیری و تمایل گردشگران برای سفر به مقصد بگذارد. به عبارتی ، داشتن سطح تحصیلات خود و خانواده به عنوان یکی از سرمایه های فرهنگی نهادینه ، تاثیر بیشتری در میزان تمایل گردشگران دارد.
