در منطقهی شهری جویبار بناهای دوران اسلامی متعددی مانند خانه، تکایا و سقانفار ساخته شده است که فرصتهای بالقوهای را برای توسعهی گردشگری تاریخی فرهنگی ایجاد نموده است. پژوهش حاضر با مطالعات اسنادی و میدانی به بررسی تأثیر این بناها در گردشگری تاریخی فرهنگی پرداخته است. SPSS برای پردازش دادههای حاصل از مطالعات میدانی )از طریق پرسشنامه( از نرمافزار آماری استفاده شده است. بر اساس ماهیت دادهها و اهداف پژوهش نیز از آمارههای توصیفی و آزمونهای استنباطی برای تحلیل دادهها استفاده شده است. حجم نمونه نیز بر اساس فرمول کوکران 092 نفر تعیین شده است که از میان پرسشنامههای توزیع شده، 040 پرسشنامه کامل برای انجام پژوهش به دست امد. نتایج نشان میدهند توانمندیهای گردشگری تاریخی فرهنگی نهفته در بناهای دورهی اسلامی منطقهی شهری جویبار از منظر معماری بومی – سنتی، تنوع بناها و به لحاظ جاذبههای متنوع مذهبی و فرهنگی هر یک از آنها قابل تأمل است. شاخصهای معماری این بناها نیز از منظر اصول معماری بومی – سنتی مازندران که مبتنی بر اقلیم و عقاید جامعهی محلی است، در دوران اسلامی جاذبههایی نغز محسوب میشود. گونه و تعدد بناها نیز نشانگر تنوع فعالیتها فرهنگی و شیوهی ارتباطات اجتماعی در جامعهی اسلامی آن دوره میباشد. همچنین جاذبههای فرهنگی این بناها نشانگر ویژگیهای اجتماعی و آیینی مردمان منطقه است. اما بر اساس نتایج میتوان اذعان داشت که معیار جاذبههای فرهنگی از سهم و اثر چندانی در رونق گردشگری تاریخی فرهنگی برخوردار نیستند. این امرحاکی از این واقعیت است که ظرفیتهای موجود به شکوفایی نرسیدهاند و در واقع ایجاد مقاصد گردشگری تاریخی فرهنگی و تولید محصولات میراث بر اساس آثارو ابنیه تاریخ نیازمند مطالعات عمیق و برنامهریزهای دقیق به درستی صورت نپذیرفته است.
