پایان نامه حاضر با عنوان «بررسی مبانی صدوری و دلالی تفسیر از منظر علامه طباطبایی و شاگردان ایشان (با تأکید بر آرای آیت الله جوادی آملی و آیت الله مصباح یزدی)» به مقایسه نظرات این سه مفسر می پردازد. مبانی تفسیر، آن اصولی هستند که آگاهی بدان بسیاری از مفسران را از افتادن به دشواری هایی همچون تفسیر به رأی نجات می دهد که به دو دستۀ مبانی صدوری و دلالی تقسیم می شوند: مبانی صدوری تفسیر به وحیانی بودن الفاظ و معانی قرآن کریم و تحریف ناپذیری و جامعیت قرآن تقسیم می شود و مبانی دلالی تفسیر نیز شامل مباحثی چون، عمومیت فهم قرآن، استقلال دلالی قرآن و سطوح معنایی می شود. این نوشتار به منظور بیان کارآمدی مبانی دلالی تفسیر به شرح و بررسی تطبیقی این مبانی از دیدگاه علامه طباطبایی و دو تن از شاگردان ایشان به روش توصیفی – تحلیلی پرداخته است. برآیندهای پژوهش، نمایان گر آن است که شاگردان علامه به جهت تأثیرپذیری از ایشان این مبانی را پذیرفته اند و همین امر برجسته ترین وجوه اشتراک میان آن ها است؛ اما باید گفت که در مبانی صدوری، افتراق مهم در اصل تحریف ناپذیری میان دیدگاه آیت الله جوادی آملی و آیت الله مصباح یزدی با علامه طباطبایی آن است که این شاگردان، چینش سوره ها را توقیفی می داند و جمع و تدوین قرآن را نیز به زمان حیات پیامبر (صلی الله علیه آله و سلم) نسبت می دهد؛ درحالی که مرحوم علامه جمع و تدوین قرآن را در زمان پیامبر نمی داند و در بخشی دیگر از این اصل، آیت الله جوادی آملی، استدلال علامه را در اثبات تحریف ناپذیری قرآن ناکارآمد و ناکافی می داند. در مبانی دلالی تفسیر میان علامه طباطبایی با آیت الله جوادی آملی و آیت الله مصباح یزدی در عمومیت فهم قرآن، استقلال دلالی قرآن و سطوح معنایی، افتراق هایی بازتاب دارد.
