رسیدن به کمال مطلق و شیرینی و جاودانگی این جایگاه، به همراه فطرت کمال طلب و خداجوی انسان ها، سبب بررسی این موارد برای دستیابی به آن ها برای رسیدن به این مقام شده است؛ زیرا همواره دیده شده است که انسان هایی هستند که برای رسیدن به این جایگاه علاقه ی شدیدی نشان داده، اما از چگونگی قدم زدن در این مسیر نا آگاهند و گاهی از مسیر به جهت نادانی، منحرف می شوند و حتی گروهی دیگر، مسیر را در نیمه ی را ه کنار گذاشته و سختی های آن را در توان خویش نمی بینند. در این پژوهش با سخنان گهربار علامه طباطبایی و آیت الله جوادی آملی و همچنین بهره وری از تفاسیر ارزشمند این دو مفسر، به روش مطالعه توصیفی-تحلیلی به بررسی انسان و حقیقت ذات او، تکامل و بررسی آن و چگونگی انسان کامل شدن و بررسی نقاط مشابه و متفاوت این دو مفسر پرداخته شده است. پس از بررسی های صورت گرفته بنا بر نظرات علامه طباطبایی و علامه جوادی آملی، روشن گردید که انسان از دو بعد جسمانی و روحانی تشکیل شده و اصالت و جاودانگی وی با روحانیت اوست. مهم ترین هدف خلقت انسان، رسیدن به کمال انسانی است، که همان مقام خلیفه اللهی و قرب الهی و لقای حضرت حق می باشد. انسان کامل کسی است که به این مقام نائل گردد و در سیر الی الله به فناء الله برسد. برای رسیدن به این مقام، انسان می بایست خود را تزکیه کرده و به کمک تقوای الهی ملکات و فضائل را در وجود خویش افزایش داده و از رذائل و هوی و هوس و وسوسه های پلید شیطان دوری بجوید. تمامی سخنان یافته شده از این دومفسر مشترکند؛ اما در یک مورد که در آن نهایت کمال را برای همگان در نظر گرفتند و بر این باورند که تمامی مخلوقات در محضر حق تعالی با چهره های متفاوت و براساس ذاتشان حاضر می شوند و به لقای الهی می رسند؛ این مورد در سخن علامه جوادی آملی یافت گردید ولی در سخنان علامه طباطبایی چنین موردی دیده نشد.بنابر این، انسان ها با سیر تکاملشان در مسیر حق و صراط مستقیم و با رعایت ضوابطی که لازمه ی موفقیتشان در مسیر مذکور است، به نهایت کمال که لقای الهی است رسیده و خود را هیچ پنداشته و حتی بقای خود را در بقای خداوند متعال می بینند.
