پیشینه شعر ایران به دوران باستان برمی گردد. بخش «گات های اوستا»، مهم ترین متن شعری از دوران باستان است که می توان آن را قدیمی ترین سخن موزون در ایران دانست. وجودِ «گوسان» ها در دوران اشکانیان (250ـ266 م) و خُنیاگران در دوران ساسانی (266ـ652 م) می تواند نشانه قطعی برای وجود شعر همراه با موسیقی در ایران پیش از اسلام باشد. سُرودهای مانویان نیز نمونه هایی از شعر قدیمی دینی و عرفانی ایران قبل از اسلام است. ایرانیان در طول قرن های دوم و سوم هجری با شعر و ادب عربی آشنا شدند و قالب های عروضِ معمول در شعر عربی بر قالب های شعر فارسی و دَری و بعضی از شعر های لهجه های دیگر ایران انطباق یافت. شاعران ایرانی از آن پس در قالب های مختلف که بعضی از آن ها، ویژه شعر فارسی بود و برخی دیگر از شعر عربی اقتباس شده بود، به وزن عروضی، شعر سرودند؛ به این ترتیب، جریان شعر فارسی، معروف به شعر «فارسی دَری»، رشد و تحوّل یافت و برای مضمون هایی از قبیل حماسه، شعر تعلیمی، شعر عرفانی، شعر غنایی و مانند آن ها به کار رفت. در طول این مدّت بر حسب تَحوّل زبان فارسی در زمان ها و مکان ها و همچنین در اوضاع و احوال اجتماعی و سیاسی هر دوره، اختصاصاتی یافت که موجب به وجود آمدن سبک های مختلف در شعر فارسی شد.
