مریم مهاجرانی

گستره ی وسیعی از پلیمرهای سنتزی و طبیعی می توانند به منظور آماده سازی نانو ذرات زیست تخریب پذیرمورد استفاده قرار گیرند (Panyam, et al, 2003; Jawahar, et al, 2012). پلیمرهای طبیعی مزیت بسیار زیادی نسبت به گونه های سنتزی خود دارند چون زیست سازگارند (Azadi, et al, 2013).کربوکسی متیل سلولز (CMC) یکی از مشتقات سلولز است که دارای گروه کربوکسی متیل می باشد که می توانند به گروه های هیدروکسیل مونومر های گلوکوپیرانوز متصل شوند. کربوکسی متیل سلولز بدلیل ویژگی های برجسته ای همچون حلالیت بالا، قیمت پایین، سازگاری با محیط زیست و زیست تخریب پذیر بودن، کربوکسی متیل سلولز در صنایع مختلفی از جمله مواد غذایی، داروسازی، زیست پزشکی، نساجی، رنگرزی، چاپ و غیره بصورت گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد (Cai, et al, 2017).آنزیم ها کاتالیزور های زیستی هستند که تبدیل گونه های شیمیایی در سیستم های زنده را بر عهده دارند. این مولکول ها از هزاران اتم با آرایش بسیار دقیق تشکیل شده اند و توانایی کاتالیست کردن انواع مختلف واکنش های شیمیایی را دارند که در سلول زنده رخ می دهند. نقش آنها در فرایندهای زیستی و سلامت و بیماری بطور گسترده مورد بررسی قرار گرفته است (Stryer, 1995).تحقیقات زیادی روی آنزیم ها به منظور افزایش پایداری آنها در شرایط مختلف حال انجام می باشد. فرایندی که در طی آن یک آنزیم با حفظ فعالیت کاتالیزوری خود به صورت فیزیکی یا شیمیایی به یک بستر خاص متصل شود را تثبیت آنزیم گویند. تثبیت آنزیمی به آنها این اجازه را می دهد که برای مدت طولانی بدون نیاز به جایگزینی آنزیم جدید مورد استفاده قرار گیرد.تثبیت آنزیم معمولا یک روش بهینه سازی عملکرد آنزیم در فرایند های صنعتی بخصوص در شرایط غیرمائی می باشد. روش های مختلفی برای تثبیت آنزیم ها وجود دارد که بطور کلی به سه دسته تقسیم می شوند: 1. اتصال به یک محافظ پیش ساخته (حامل) 2. بدام انداختن در یک بستر پلیمری آلی یا غیر آلی 3. پیوند متقابل مولکول های آنزیم (بدون حامل) (Sheldon 2007).عموما آنزیم هایی که به شکل آزاد به کار می روند، پایداری ضعیفی در برابر pH، حرارت و سایر عوامل محیطی دارند و بازیابی آنها برای استفاده مجدد نیز سخت است. بنابراین محققان بسیاری به افزایش پایداری و قابلیت استفاده مجدد از آنزیم ها توجه نشان داده اند. به این منظور از روش هایی مانند