مریم مهاجرانی

استامینوفن از سال 1893 برای درمان درد و تب مورد استفاده انسانها قرار گرفته است. هدف از این مطالعه بررسی اثر جلبک اسپیرولینا بر سطح فعالیت آنزیم کاتالاز در موشهای تیمار شده با استامینوفن بود. در این مطالعه از 42 سر موش نر بالغ در هفت گروه شش تایی استفاده شد. گروه اول، گروه شاهد، که تنها رژیم غذایی استاندارد و آب دریافت کردند. گروه دوم (گروه شم) سالین دریافت کردند. تیمار موشها در گروه سوم با استامینوفن (600 mg/kg b w.)، در گروه چهارم با اسپیرولینا (mg/kg b.w600) در گروه پنجم با اسپیرولینا (mg/kg b.w300) در گروه ششم با اسپیرولینا mg/kg b.w600 به اضافه استامینوفن، در گروه هفتم با اسپیرولینا mg/kg b.w300 به اضافه استامینوفن انجام گرفت. در همه گروهها، دارو از طریق روش خوراکی تجویز شد. تمام حیوانات طی آزمایشی که به مدت 14 روز متوالی ادامه داشت، دسترسی آزاد به غذا و آب داشتند. تمامی حیوانات 24 ساعت بعد از دریافت آخرین دوز داروها و محرومیت از غذا (دسترسی به آب آزاد بود)، با بخار کلروفرم بیهوش و قربانی شدند. در بررسی حاضر سطح آنزیم کاتالاز کبدی در گروه تیمار شده با استامینوفن تفاوت معنی داری در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. از سوی دیگر کاهش شدید و معنی داری در گروههای تیمار شده با دوز بالای اسپیرولینا به اضافه استامینوفن مشاهده شد. نتایج نشان داد که اسپیرولینا با دوز 300 تاثیر محافظتی بهتری در برابر آسیب ناشی از استامینوفن داشته است. نتایج نشان داد که مصرف اسپیرولینا به همراه استامینوفن، با تعدیل فعالیت آنزیم کاتالاز و سیستم دفاعی آنتی اکسیدانی، باعث افزایش مقاومت در برابر استرس اکسیداتیو ناشی از مسمومیت دارویی می گردد