معماری گذشته ایران به خصوص در دوران پس از اسلام، مملو از نمونه های با ارزش بکارگیری شیوه های کارا و بهینه برگرفته از بوم و فرهنگ خودی می باشد. برخلاف این واقعیت روشن، متأسفانه تاریخ معاصر ایران به دلایل زیاد و در ابعاد مختلف با انقطاع فرهنگی و گسست از تجارب تاریخی در حوزه معماری ارزشمند خودی، مواجه شده است و یکی از آثار این گسست، دور شدن از هویت بومی در آثار معماری امروز ایران است. پرسش از اینکه معماری ما چقدرباید برگرفته از معماری سنتی یا بومی باشد و چقدر وابسته به تکنیک و اندیشه های معاصر دنیا چالش میان دو رویکرد سنتی بودن ومعاصر بودن می باشد؛ بنابر این به نظر می رسد که معماری امروز ایران می بایست به دنبال راهکاری برای پیوند دوباره معماری با فرهنگ و بوم از یک سو و علوم و تکنولوژی نوین ساختمانی از سوی دیگر باشد تانه تنها فن و تکنولوژی بلکه زیبایی وهنربومی جایگاه خود را در معماری بدست آورند. معماری بومی چنانچه با نگرشی تفسیری مورد توجه قرار گرفته و به بازخوانی آن پرداخته شود؛ می تواند آفریننده معماری هایی نو باشد. این پژوهش بر آن است تا با مطالعات میدانی و کتابخانه ای، به بیان ماهیت معماری بومی مازندران و بازخوانی معماری بومی وبه طور خاص فضاهای باز و نیمه بازی که در معماری بومی گذشته این خطه حضور داشته، پرداخته، همچنین مطابق مطالعات توصیفی تحلیلی، و بررسی نمونه های موردی، اصول و معیار ها و الگوها و عناصر بومی تکرار پذیر معماری بومی را شناسایی کند. در این راستا و با هدف بازیابی دوباره معماری بومی مازندران در این بناها، مقایسه ای میان مساکن بومی و سنتی ساخته شده با مساکن معاصر انجام شد تا از نشانه های سنتی و بومی، در معماری کنونی، در کنار تکنولوژی جدید استفاده کنیم. در ادامه، پرسشنامه ای تدوین گردیده تا اولا بسنجیم از نظر ساکنین مجتمع های معاصر لزوم طراحی فضاهای باز و نیمه باز با اهداف و معیارهای مذکور در پرسشنامه احساس می شود یا خیر و دوم اینکه معیارهای مذکور در سوالات که حاصل یافته های تحقیق است و برای افزایش کیفیت کارکرد و زیبایی این فضاها تعریف شدند، از نظر ساکنین تا چه اندازه مهم و اساسی هستند و باید در طراحی لحاظ شوند. در واقع هدف رسیدن به راهکارهای کارآمدی برای تحقق اهدافی همسو با فرهنگ بومی در آپارتمان های مسکونی معاصر می باشد. امید که موثر واقع شود.
