دانشگاه یکی از مهمترین ارکان بنیادین برای هرگونه تغییر و تحول و نوآوری است و تحقق اهداف عالی، استقلال، پیشرفت اجتماعی و اقتصادی از طریق فراگرد آموزش عالی میسر می شود (رنسام، 1993). در این میان، نقش گردانندگان این فرآیند رشد و توسعه بسی حایز اهمیت است. دانشگاهها باید به گونه ای مدیریت و رهبری شوند که کارآفرینی به عنوان یک فرهنگ و بخش طبیعی فعالیت های روزانه در آید و به عنوان دانش افزوده برای همه اعضای هیئت علمی و دانشکده مطرح شود. حال برای مسئولان هر دانشگاه این سؤال پیش می آید که چگونه خود را به یک استراتژی کارآفرین متعهد سازند؟ جواب این سؤال در انعکاس هویت، هنجارها و ساختارهای دانشگاه است؛ بدین معنا که دانشگاه باید استراتژی خودرا با توجه به چگونگی فعالیتهای کارآفرینانه و در ارتباط با محیط تعریف کند(اینترنیوز ، 2004).
