مژگان معمار مقدم

راه رفتن به عنوان یک مهارت پایه در دوران سالمندی با تغییراتی همراه است که از مهم ترین آن ها می توان به افزایش تغییرپذیری راه رفتن اشاره کرد. این تغییرات موجب کاهش پایداری در طول راه رفتن می شود و به کارگیری تمریناتی که موجب افزایش پایداری در این افراد می شود از هدف های مهم محققان بوده است. لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر تحریکات موزون دیداری و شنیداری بر تغییرپذیری راه رفتن با استفاده از روش محاسباتی غیرخطی در سالمندان بود. 52 سالمند مرد سالم با میانگین سنی (614/1 ± 67/65 سال) در چهار گروه تحریک دیداری، تحریک شنیداری، تمرین راه رفتن و گروه کنترل به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. گروه های دیداری، شنیداری و راه رفتن تمرینات را طبق برنامه تمرینی پژوهش به مدت شش هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 20 دقیقه دنبال کردند و تغییر پذیری شتاب تنه با استفاده از روش محاسباتی غیرخطی به عنوان شاخص تغییرپذیری راه رفتن اندازه گیری شد. برای مقایسه درون گروهی از آزمون تی مستقل و برای مقایسه بین گروهی پس از محاسبه اختلاف پیش آزمون و پس آزمون برای هرگروه از آزمون کروسکال-والیس استفاده شد. تمامی محاسبات آماری از طریق نرم افزار اس پی اس اس نسخه 24 در سطح معنی داری (05/0p<) انجام شد. یافته ها نشان داد که تحریک موزون دیداری در مقایسه درون گروهی تاثیر معنی داری بر تغییرپذیری راه رفتن داشت (001/0p=) همچنین در مقایسه بین گروهی تحریک دیداری با گروه های راه رفتن و کنترل نیز تفاوت معنی دار مشاهده گردید (007/0p=). علاوه براین تحریک شنیداری در مقایسه درون گروهی تاثیر معنی داری بر تغییرپذیری راه رفتن داشت (0.001>P) و در مقایسه بین گروهی با گروه های راه رفتن و کنترل نیز تفاوت ها معنی دار بود (001/0p=). همچنین بین تاثیر شش هفته تمرین راه رفتن با تحریکات موزون دیداری و شنیداری بر تغییرپذیری راه رفتن اختلاف معنادار مشاهده نگردید (350/0p=). باتوجه به یافته های پژوهش شش هفته تمرین راه رفتن با تحریکات موزون دیداری و شنیداری موجب کاهش معنادار تغییرپذیری راه رفتن در افراد سالمند گردید. در نتیجه استفاده از این نوع تمرینات به عنوان یک روش تمرینی نوین و کم هزینه در مراکز توان بخشی می تواند موجب بهبود راه رفتن و کاهش احتمال سقوط کردن در این افراد گردد.