هدف اصلی پژوهش حاضر تعیین رابطه سطح آمادگی هوازی با برنامه ریزی و حل مسئله در آتش نشانان شهرستان بابل می باشد. روش این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی و به لحاظ هدف کاربردی است. جامعه آماری تحقیق عبارت اند، 138 نفر از کارکنان اداره آتش نشانی شهرستان بابل بودند که همگی در دامنه سنی 25 تا 45 سال قرار داشتند، تعداد 108 نفر براساس معیارهای ورود به مطاله در این پژوهش شرکت کردند. برای جمع آوری اطلاعات، ابتدا از طریق پرسشنامه محقق ساخته، مشخصات عمومی و وضعیت سلامت و افراد مورد بررسی قرار می گیرد و سپس افراد واجد شرایط با تکمیل فرم رضایت نامه وارد مطالعه خواهند شدند. معیارهای خروج از مطالعه: مشکلات قلبی – عروقی و فشار خون بالا، اضافه وزن، مشکلات در سیستم عضلانی-اسکلتی و هرگونه ناتوانی جسمانی و معافیت پزشکی برای فعالیتهای هوازی شدید و کوتاه مدت بود. ابزار های مورد استفاده در این تحقیق عبارت بودند از آزمون بروس برای اندازه‌گیری توان هوازی، آزمون برج لندن برای اندازه‌گیری برنامه‌ریزی/ سازمان‌دهی و پرسشنامه استرس شغلی برای بررسی استرس شغلی شرکت‌کنندگان. برای بررسی فرضیه های تحقیق از ضریب همبستگی در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. یافته‌ها نشان داد که بین سطح آمادگی هوازی و استرس شغلی رابطه معناداری وجود دارد )000/0(P=. بین سطح آمادگی هوازی با با زمان کل آزمایش )174/0(P= و زمان تأخیر )335/0(P= آزمون برج لندن رابطه معناداری وجود نداشت ولی با زمان آزمایش )018/0(P= و نتیجه کلی )000/0(P= آزمون برج لندن رابطه معناداری وجود دارد. افزایش آمادگی هوازی موجب کاهش استرس‌های شغلی و بهبود عملکرد شناختی در آتش نشان ها گردید. لذا توجه به آمادگی بدنی و افزایش ظرفیت هوازی این افراد جهت کاهش استرس شغلی و افزایش قدرت عملکرد شناختی در موقعیت های خطرناک و چالش برانگیز موجب بهره وری و سلامت بیشتر نیروی انسانی می گردد.
